Colinda's Missie 76

Lieve allemaal, 

Hier weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia, nu in Nederland.

Als je eenmaal de keuze, in je leven, hebt gemaakt, om te gaan wonen en werken in een ander land dan je geboorteland, dan ben je nergens of juist overal thuis.

Ze noemen je dan een wereldburger. 

Nu ik terug ben in Nederland, voel ik me ontaard. 

Het gevoel dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt terwijl ik weet dat het een juiste keuze was op het moment dat ik deze gemaakt heb. 

In maart heb ik besloten om terugte keren naar Nederland omdat de situatie in Liberia onveilig zou kunnen worden voor mij als Nederlandse vrouw. 

Een beslissing genomen in een emotionele situatie, gebaseerd op informatie van het moment. 

Toch blijft er twijfel over de keuze die ik gemaakt heb,  had ik niet moeten blijven,  naast de ander blijven staan waarvoor ik gezonden ben? Twijfel over mijn zijn, dit jaar was ik het boegbeeld van de week van de Nederlandse missionaris, is dit een terechte titel voor mij, nu ik gevlucht ben? 

Misschien komt het door de vreemde situatie waarin wij allemaal zitten. Niet dichtbij elkaar mogen zijn, anderhalve meter maatschappij  en dus niet je familie en vrienden in je armen kunnen sluiten. Iets dat ik ontzettend moeilijk vindt. Graag knuffel ik mijn neefjes, broers en schoonzussen, maar helaas dit kan niet.

Sinds ik terug ben in Nederland is het hectisch geweest met keuzes maken, omdat je niet vrijwillig verzekerd kunt blijven, moet je je inschrijven met alle consequenties van dien. Een keuze maken voor de toekomst die ik zo anders had ingevuld.  

Nu blijf ik dus in Nederland terwijl ik gekozen had om in Liberia mijn missionaire taak te vervullen. 

Verwarrend en ontaardt, zijn de gevoelens die mij telkens overvallen. 

Sinds ik in Nederland ben, heb gewerkt op een Cohort afdeling, een  speciale afdeling voor ouderen  die besmet waren met het Coronavirus. 

Nu alles wat rustiger lijkt, is de afdeling gesloten en ben ik werkzaam bij RIWIS.

Hier werk ik, als verpleegkundige, in een huis voor ouderen. Vaak overvalt me het gevoel van verloren voelen, in een situatie waar je niet vóór gekozen hebt.

Het valt me zwaar hier in Nederland te zijn en mee te draaien hier waar het zo anders is dan in Liberia. 

Hierdoor wordt het gemis, heimwee en het gevoel een verkeerde keuze te hebben gemaakt groter. 

Regelmatig heb ik contact met Father Gary en ma Bindu gelukkig maken zij het allemaal goed.

Het is lastig dat ik  niet bij ze kan zijn en mijn werk als SMA lay missionary voort kan zetten in het land waar ik naar toe gezonden ben.

Dubbel gevoel,  enerzijds blij dat ik hier kan en mag zijn in een veilige omgeving anderzijds het gevoel dat ik weggegaan ben, gevlucht, terwijl ik in Liberia had moeten zijn.

Mijn return ticket staat op 7 oktober,  hopelijk kan ik terug naar huis, naar liberia om mijn missionaire taak te voltooien. 

Hier ben ik veel mee bezig, met het terug keren naar huis. Misschien een te romantisch beeld voor ogen hebben van wat ik achter heb gelaten.  

Natuurlijk weet ik dat het veranderd is,  wat ik heb achter gelaten is niet meer. Er is een schaarste,  mensen hebben honger en zullen ook massaal naar mij toe komen om iets te kunnen ontvangen in welke vorm dan ook.  Het zal heftig worden omdat je niet terug gaat voor ontwikkelingshulp maar noodhulp, en dit is werkelijk anders. 

Hier ben ik me aan het voorbereiden op vertrek naar huis, en hopelijk wat verlichting te kunnen brengen in de schrijnende situatie aldaar.

Jullie hebben mij en de mensen in Liberia ondersteund tijdens déze crisis, ik heb het ontvangen geld naar father Gary gestuurd zodat er voedselpakketten gekocht  kunnen worden en uitgedeeld aan de kinderen van Ma-Hawa, maar ook voor ouderen in Bomi county en Grand Cape mount county.  

Natuurlijk houd ik jullie op de hoogte.

Hier in Nederland zijn enkele oudere dames aan het breien geslagen om poppen voor de kinderen van  het Ma-Hawa initiatief te breien. Zo ontzettend mooi om te  ervaren hoe Liberia leeft in de harten van de mensen om mij heen.

Maar het gevoel van heimwee en gemis word groter. Het niet kunnen aarden op de plek waar je bent maakt het lastig.

Toch geniet ik van de mensen om mij heen, mijn lieve familie en vrienden. Hopelijk kan ik terug naar Liberia en daar zijn voor de mensen waarheen ik gezonden ben. En dit kan alleen met jullie steun.

Jullie kunnen mij blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:

Bresillac Foundation

NL 12 ABNA 0400614030

Creditnummer 2478 t.b.v voedselhulp

Ovv Coronavirus.

Elke euro is dus welkom! Hoe kunnen jullie steunen? Dit kan met een eenmalige donatie ten behoeve van voedselhulp voor kinderen in Bomi en Grand Cape Mount county.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg - Bomi county/

The Netherlands