Colinda' s Missie 69

Lieve allemaal,  Hier weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.  We zitten nog in het regenseizoen, hopelijk echt op het eind, want de wegen naar de verschillende dorpen zijn nu onbegaanbaar geworden.   Dus het werken in de verschillende dorpen word steeds moeilijker, en neemt veel tijd in beslag. Als je tijdens het droge seizoen bijvoorbeeld naar Cape Mount, Massatin wil, doe je er ongeveer 2 uur over. Nu, in het regenseizoen, doe je er minimaal 3.5 uur over, als je geluk hebt.  Dus sinds het regenseizoen, huur ik een 4x4 car, welke mij naar Siackeetown, Beafine en Grand Cape Mount brengt. Zo'n auto kan de modder trotseren, en kan alle voedsel in één keer meenemen. Dus voor het Ma-Hawa project, reis ik maandelijks twee dagen met een land cruiser naar de afgelegen gebieden.    Plaatsen waar je nu eigenlijk alleen op een motor heen kunt in verband met de modder. Geen taxi,  "gewone" auto kan je daar naar toe brengen alleen een land cruiser (4x4 car). Elke maand is dit fantastisch goed gegaan en was ik ontzettend geholpen met dit transport.  Deze maand met de verspreiding kwamen we vast te zitten, we hebben ruim drie uur vastgezeten in de modder. Het regende pijpenstelen en het leek alsof de auto steeds verder wegzakte in de modder. Een man kwam ons helpen, hij bedacht zich geen moment en kroop onder de auto om de de banden vrij te maken. Drie uur lang heeft hij ons geholpen terwijl zijn vrouw en zoontje geduldig op hem wachtte. Heel even had ik het zo gehad dat ik dacht, waar doe ik dit allemaal voor.  Maar toen de auto "los" kwam was dat gevoel direct weg, en was ik zo super blij dat ik hier ben. In de regen, in de modder, in de jungle, in Liberia. Doordat we vast hadden gezeten, kwamen we ontzettend laat in Massatin, waar de vrouwen al die uren op ons hadden zitten wachten met "uiteindelijk" jengelende kinderen.  Deze uitgave van het eten verliep sneller dan normaal,  er werden minder vragen gesteld en er werd sneller gemeten en gewogen, omdat we voor het donker uit de bush wilden zijn. En dat is gelukt. De foto's heb ik natuurlijk doorgestuurd naar de office, WHH.  Zij moeten wel weten wat wij doen om het eten in de verschillende dorpen te brengen en wat wij soms moeten doorstaan.  Misschien door onze toewijding,  of omdat het gewoon een fantastisch goed project is, heeft WHH ons toegezegd voor de komende zes maanden door te gaan. Dus de afgelopen tijd ben ik ontzettend druk geweest met het op orde brengen van de dossiers voor de 105 patiënten en 100 caretakers. Een mooi systeem opgezet wat ook voor mensen die niet kunnen lezen en schrijven werkbaar is. En alles voor de komende zes maanden administratief in orde gemaakt. Dit was even hectisch vooral omdat er overdag geen elektriciteit is.   Dus heb ik vier nachten doorgewerkt om alles in orde te maken. Maar trots en vooral blij dat Ma-Hawa doorgaat en dat ik voor de komende zes maanden niet meer zoveel werk heb. Nu is het alleen een kwestie van de dossiers bijhouden, de scores noteren en zorgen dat het geld voor het eten er elke maand is. Het is zo ontzettend mooi om te zien hoe we gegroeid zijn, er staat nu echt een mooi project wat steeds professioneler word.  Elke maand leren we meer en werken we toe naar een groep kinderen die "buiten" de basis zorg valt. Kinderen die niet naar het voedingscentrum kunnen omdat ze, of te oud zijn, of net op gewicht zijn en eigenlijk alleen moeten aansterken. We werken nauw samen met het voedingscentrum hier in Tubmanburg,  zij sturen patiënten naar ons en wij naar hen. Geven elkaar advies en helpen elkaar waar nodig. Er word regelmatig gelogen en gestolen en of de melk word verkocht. Dit zijn allemaal dingen die we zoveel mogelijk proberen te voorkomen door daar maatregelen voor te treffen.  Soms zo extreem dat het kindje van lijst wordt gehaald.  Dit is lastig, omdat het kindje er niets aan kan doen en deze hulp nodig heeft. Ook is het lastig omdat Liberia op dit moment moeilijk is. Financieel is het erg onstabiel,  de Liberiaanse dollar gaat dagelijks omhoog waardoor goederen onbetaalbaar worden. De wisselkoers is vandaag 212 LD voor 1 USD, maar kan morgen 213 of zelfs 215 zijn, er zit geen systeem in en er is geen controle op. Er is veel gaande in het land, situaties die mensen meer en meer in verlegenheid brengt. Afgelopen maand is er een oude man overleden van de honger,  afgelopen week begon een vrouw ineens te rennen zich uit te kleden, "gek geworden", van de honger.  Iedereen lijd onder deze situatie. Het wordt steeds grimmiger, meer overvallen meer corruptie meer narigheid.  Alleen al omdat het eten duur is, mensen meer lijden is het zo ontzettend fijn dat Ma-Hawa er is. Dit zorgt toch voor een grote groep mensen welke anders geen mogelijkheden heeft op goede zorg voor hun kindje. En we weten allemaal dat het eten wat we aan het ene kindje geven ook gebruikt wordt voor de andere kinderen in het gezin. Het helpt mensen echt en regelmatig hébben we succes verhalen,  afgelopen maand zijn er zeven kinderen van de lijst afgegaan omdat ze een goede MUAC-score hadden, helaas zijn er ook drie kinderen overlijden (aan de gevolgen van heftige malaria). Maar overall boeken we succes.  Het uitgeven van het eten, gaat als een lopend vuurtje, vrouwen komen van afgelegen gebieden of zelfs andere counties naar ons toe om op de lijst te komen voor Ma-Hawa.  Ze weten niet precies wat wij doen, maar weten dat wij eten uitdelen en dat dit hen kan helpen. Soms hebben ze geluk en worden ze op de lijst geplaatst, maar soms komen ze voor niets, dit is moeilijk om dat ik weet waar zij vandaan komen en wat ze hebben moeten doorstaan.  Het Ma-Hawa project is een resultaat van drie jaar hard werken, geduldig zijn, overtuiging, geloof en doorzettingsvermogen.  Als ik dit allemaal niet had gehad,  was ik waarschijnlijk in december terug naar Nederland gegaan, een beetje gefrustreerd en teleurgesteld.  Maar nu krijg ik de beloning, mijn blessing op het harde werk en het geduld. Hiervoor ben ik dankbaar voor alle mensen die in mij hebben geloofd,  mij hebben ondersteund en gemotiveerd.  Maar vooral WHH en de SMA welke dit mogelijk hebben gemaakt.  Een dankbaar en trotse wereldvrouw zit hier in Bomi Hill haar blog te schrijven met een glimlach en een vreugdevol hart.  Jullie allemaal ontzettend bedankt voor alle support, op welke manier dan ook, zonder jullie had ik dit niet gered.  Jullie kunnen mij blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie: Bresillac Foundation NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten. Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk. Ovv C.L.E. Janssen. Lieve en warme groet, Colinda, Tubmanburg - Bomi county