Colinda 's missie 35
22 oktober 2016 - Tubmanburg, Liberia
Lieve allemaal,
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Donderdag gaan we gelukkig weer naar Massatin, ik was even bang dat het niet door zou gaan in verband met heel veel regen, dat woensdagnacht gevallen is. Via Ged (Mary's Meals) hoorde ik dat de nieuwe manager van ORS (Joel) enorm veel ballen van YMCA had ontvangen. Zoals ik eerder schreef ben ik bezig om een sportdag in vijf verschillende communities te organiseren via Right to play.
Nu komen ballen om te oefenen altijd goed van pas. Dus heb ik Joel gevraagd mij ballen te geven zodat ik deze in de verschillende communities, in Grand Cape Mount, kan verspreiden.
Nu heb ik tien ballen ontvangen, en neem deze mee naar Massatin om uit te delen.
Morris Maison, de jongen die mij elke week vraagt om ballen, shirts en ondersteuning voor het voetbalteam in Gbesseh, staat ons al op te wachten.
Hem geef ik alvast vier van de ballen om mee te oefenen/spelen. Morris vraagt mij, om op de terugweg langs te komen, in verband met enkele gehandicapte mensen die wel ondersteuning kunnen gebruiken.
Aangekomen in Massatin ga ik wederom eerst bij Siaka langs om de nieuwe krukken te brengen die ik voor hem gekocht heb, en te informeren naar zijn business.
De koekjes gaan goed, dus nu wil hij er graag snoepjes erbij verkopen.
(Een naar incident; Siaka bewaard de koekjes, in een plastic zak, in zijn kamer, waar ook veel ratten aanwezig zijn.
Een rat heeft een pak koekjes open gemaakt, deze opgegeten maar ook aan de vinger van Siaka gesnoept. Hij heeft hier natuurlijk geen gevoel in dus die rat kon rustig zijn gang gaan. Vreselijk toch).
Dit is waarom ik graag hier werk, proberen deze mensen een beter leven te bieden, te ondersteunen en hun in hun eigen kracht zetten.
Siaka heeft me het geld gegeven waarvan ik nu snoepjes zal kopen.
Sah zijn handeltje gaat ook goed, ook hij wil graag snoepjes naast de batterijen verkopen. Beide heren willen snoepjes verkopen is dat geen probleem? Sah geeft aan dat hij helemaal aan de andere kant van het dorp woont dus dat dit geen problemen geeft voor Siaka zijn business (het dorp is erg klein). We zullen het uitproberen, respect voor de hulpvrager.
Vandaag zijn ze druk bij de rijstmolen, father Gary heeft een nieuwe generator gekocht welke vandaag geïnstalleerd gaat worden.
Het hele dorp loopt uit, om te kijken naar de "nieuwe" rijstmolen.
Erg belangrijk voor dit dorp, veel van de mensen hier kunnen de lokale rijst niet stampen,en is dus afhankelijk van, of iemand die het voor hem/haar stampt, of van de molen.
De generator van de molen was oud, deze heeft meer dan negen jaar goed werk gedaan, dus nu tijd voor vervanging.
Maar omdat het zo duur was, heeft het lang op zich laten wachten. Dus nu is iedereen in volle verwachting van de nieuwe generator die het werk een stuk gemakkelijker maakt.
Vandaag ga ik met Segou naar Macca, waar enkele zwangere vrouwen zijn, maar vooral gehandicapte kinderen.
Hier ontmoet ik Famatta Feika, zij is ongeveer 9 jaar oud, ze weten dit niet zeker.
Famatta woont bij haar oma, ze praat niet en loopt niet. Het grootste deel van de dag ligt ze in een kamertje en verbergt zich, komt weinig buiten of onder de mensen. Het was even zoeken voordat ze haar gevonden hadden. Een prachtig mooi meisje, laat zich uiteindelijk aan mij zien. En absoluut niet schuw, iets wat ik verwacht had omdat ze zich schuil hield.
Ook ontmoet ik Abraham Varney, een jongetje dat 13 jaar oud is. Gelukkig kan Abraham wel lopen en dingen aangeven. Echt heel goed praten kan hij niet, maar wel aan zijn omgeving duidelijk maken wat hij wil. Hij kan niet voor zichzelf zorgen, en is afhankelijk van zijn oma, deze zorgt voor hem, wast hem en kleed hem aan, doet alles voor hem. Als ik de verhalen aan hoor kruipt er een meisje stilletjes naast me, dit is Jenneh Morris, zij is negen jaar oud en lijkt "O"-benen te hebben. Ze kan lopen, maar geeft aan dat dat erg pijnlijk is.
Drie prachtige kinderen, maar, waar hier in Macca, geen voorzieningen voor zijn.
Dit soort situaties hakt er bij mij altijd enorm in. Heel verdrietig en uitzichtloos.
Toch hoop ik nog steeds op ondersteuning van een organisatie die zich bekommert om gehandicapten, zo dat wij samen kunnen werken aan een betere toekomst voor deze mensen hier in Liberia.
Vooral in de rurale gebieden.
Als we terug rijden, ga ik zoals afgesproken naar Morris, om voorgesteld te worden aan de mensen die ondersteuning nodig hebben.
Eerst ontmoet ik een zwangere vrouw, waarvan de man onlangs is overleden. Natuurlijk hoop ik op ondersteuning van Mommaluv, en neem het interview met haar af en neem een foto van haar.
Dan wordt ik voorgesteld aan Jerredine Marshall, ze is 13 jaar oud en doof.
Drie jaar geleden woonde ze in Monrovia en ging ze naar een dovenschool. Maar toen haar vader overleed, was de moeder genoodzaakt om terug te keren naar haar dorp, Gbesseh.
Sinds dien gaat Jerredine niet meer naar school. Voor haar ga ik mijn best doen om haar binnen de Oscar Romero School of the deaf te krijgen.
Naast Jerredine ontmoet ik Unku Freeman, hij is ongeveer 11 jaar oud en lijkt spastisch te zijn. Zegt zelf ook last van epilepsie te hebben.
Heftige ontmoetingen, vooral omdat het zo uitzichtloos lijkt.
Toch geef ik de hoop niet op en blijf ik zoeken naar organisaties die mij in Liberia willen en kunnen ondersteunen.
Het was een intensieve, maar vooral emotionele dag vandaag.
Vrijdag ontmoet ik twee jonge moeders die net bevallen zijn. Zij zijn beide gekoppeld aan een moeder in Nederland, het wachten is op het kraamfeest zodat deze jonge moeders verwend kunnen worden met een Mommaluv pakket.
Zaterdag ga ik naar Monrovia, vroeg in de ochtend vertrek ik met een taxi naar Duala.
Duala is een markt in Monrovia, en tevens de taxi standplaats voor de taxi's uit Bomi. Hier stopt de taxi die van en naar Bomi rijd, ook wel Bomi parking genaamd.
In Duala stappen alle medepassagiers uit en ga ik met de driver babypakketten kopen bij mijn vaste adresje.
Ik besluit om de auto terug te laten gaan zonder eerst vol te laden met nieuwe passagiers, dit zou me veel tijd kosten en in de middag heb ik een ontmoeting met een vrouwengroep in Klay.
Maar als ik om vier uur klaar zit, belt father Firmin, dat er maar één persoon is gekomen voor de meeting, dus wordt het verplaatst naar volgende week. Dan ga ik naar de wekelijkse koorrepetitie.
Het ging redelijk met de salsa, maar moet toegeven dat het niet makkelijk is, dat geeft aan dat ik veel moet oefenen.
Maar ik heb er plezier in, en dat is het voornaamste.
Wil je weten hoe het met mijn salsa vorderingen gaat?
Blijf me dan volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030
Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Donderdag gaan we gelukkig weer naar Massatin, ik was even bang dat het niet door zou gaan in verband met heel veel regen, dat woensdagnacht gevallen is. Via Ged (Mary's Meals) hoorde ik dat de nieuwe manager van ORS (Joel) enorm veel ballen van YMCA had ontvangen. Zoals ik eerder schreef ben ik bezig om een sportdag in vijf verschillende communities te organiseren via Right to play.
Nu komen ballen om te oefenen altijd goed van pas. Dus heb ik Joel gevraagd mij ballen te geven zodat ik deze in de verschillende communities, in Grand Cape Mount, kan verspreiden.
Nu heb ik tien ballen ontvangen, en neem deze mee naar Massatin om uit te delen.
Morris Maison, de jongen die mij elke week vraagt om ballen, shirts en ondersteuning voor het voetbalteam in Gbesseh, staat ons al op te wachten.
Hem geef ik alvast vier van de ballen om mee te oefenen/spelen. Morris vraagt mij, om op de terugweg langs te komen, in verband met enkele gehandicapte mensen die wel ondersteuning kunnen gebruiken.
Aangekomen in Massatin ga ik wederom eerst bij Siaka langs om de nieuwe krukken te brengen die ik voor hem gekocht heb, en te informeren naar zijn business.
De koekjes gaan goed, dus nu wil hij er graag snoepjes erbij verkopen.
(Een naar incident; Siaka bewaard de koekjes, in een plastic zak, in zijn kamer, waar ook veel ratten aanwezig zijn.
Een rat heeft een pak koekjes open gemaakt, deze opgegeten maar ook aan de vinger van Siaka gesnoept. Hij heeft hier natuurlijk geen gevoel in dus die rat kon rustig zijn gang gaan. Vreselijk toch).
Dit is waarom ik graag hier werk, proberen deze mensen een beter leven te bieden, te ondersteunen en hun in hun eigen kracht zetten.
Siaka heeft me het geld gegeven waarvan ik nu snoepjes zal kopen.
Sah zijn handeltje gaat ook goed, ook hij wil graag snoepjes naast de batterijen verkopen. Beide heren willen snoepjes verkopen is dat geen probleem? Sah geeft aan dat hij helemaal aan de andere kant van het dorp woont dus dat dit geen problemen geeft voor Siaka zijn business (het dorp is erg klein). We zullen het uitproberen, respect voor de hulpvrager.
Vandaag zijn ze druk bij de rijstmolen, father Gary heeft een nieuwe generator gekocht welke vandaag geïnstalleerd gaat worden.
Het hele dorp loopt uit, om te kijken naar de "nieuwe" rijstmolen.
Erg belangrijk voor dit dorp, veel van de mensen hier kunnen de lokale rijst niet stampen,en is dus afhankelijk van, of iemand die het voor hem/haar stampt, of van de molen.
De generator van de molen was oud, deze heeft meer dan negen jaar goed werk gedaan, dus nu tijd voor vervanging.
Maar omdat het zo duur was, heeft het lang op zich laten wachten. Dus nu is iedereen in volle verwachting van de nieuwe generator die het werk een stuk gemakkelijker maakt.
Vandaag ga ik met Segou naar Macca, waar enkele zwangere vrouwen zijn, maar vooral gehandicapte kinderen.
Hier ontmoet ik Famatta Feika, zij is ongeveer 9 jaar oud, ze weten dit niet zeker.
Famatta woont bij haar oma, ze praat niet en loopt niet. Het grootste deel van de dag ligt ze in een kamertje en verbergt zich, komt weinig buiten of onder de mensen. Het was even zoeken voordat ze haar gevonden hadden. Een prachtig mooi meisje, laat zich uiteindelijk aan mij zien. En absoluut niet schuw, iets wat ik verwacht had omdat ze zich schuil hield.
Ook ontmoet ik Abraham Varney, een jongetje dat 13 jaar oud is. Gelukkig kan Abraham wel lopen en dingen aangeven. Echt heel goed praten kan hij niet, maar wel aan zijn omgeving duidelijk maken wat hij wil. Hij kan niet voor zichzelf zorgen, en is afhankelijk van zijn oma, deze zorgt voor hem, wast hem en kleed hem aan, doet alles voor hem. Als ik de verhalen aan hoor kruipt er een meisje stilletjes naast me, dit is Jenneh Morris, zij is negen jaar oud en lijkt "O"-benen te hebben. Ze kan lopen, maar geeft aan dat dat erg pijnlijk is.
Drie prachtige kinderen, maar, waar hier in Macca, geen voorzieningen voor zijn.
Dit soort situaties hakt er bij mij altijd enorm in. Heel verdrietig en uitzichtloos.
Toch hoop ik nog steeds op ondersteuning van een organisatie die zich bekommert om gehandicapten, zo dat wij samen kunnen werken aan een betere toekomst voor deze mensen hier in Liberia.
Vooral in de rurale gebieden.
Als we terug rijden, ga ik zoals afgesproken naar Morris, om voorgesteld te worden aan de mensen die ondersteuning nodig hebben.
Eerst ontmoet ik een zwangere vrouw, waarvan de man onlangs is overleden. Natuurlijk hoop ik op ondersteuning van Mommaluv, en neem het interview met haar af en neem een foto van haar.
Dan wordt ik voorgesteld aan Jerredine Marshall, ze is 13 jaar oud en doof.
Drie jaar geleden woonde ze in Monrovia en ging ze naar een dovenschool. Maar toen haar vader overleed, was de moeder genoodzaakt om terug te keren naar haar dorp, Gbesseh.
Sinds dien gaat Jerredine niet meer naar school. Voor haar ga ik mijn best doen om haar binnen de Oscar Romero School of the deaf te krijgen.
Naast Jerredine ontmoet ik Unku Freeman, hij is ongeveer 11 jaar oud en lijkt spastisch te zijn. Zegt zelf ook last van epilepsie te hebben.
Heftige ontmoetingen, vooral omdat het zo uitzichtloos lijkt.
Toch geef ik de hoop niet op en blijf ik zoeken naar organisaties die mij in Liberia willen en kunnen ondersteunen.
Het was een intensieve, maar vooral emotionele dag vandaag.
Vrijdag ontmoet ik twee jonge moeders die net bevallen zijn. Zij zijn beide gekoppeld aan een moeder in Nederland, het wachten is op het kraamfeest zodat deze jonge moeders verwend kunnen worden met een Mommaluv pakket.
Zaterdag ga ik naar Monrovia, vroeg in de ochtend vertrek ik met een taxi naar Duala.
Duala is een markt in Monrovia, en tevens de taxi standplaats voor de taxi's uit Bomi. Hier stopt de taxi die van en naar Bomi rijd, ook wel Bomi parking genaamd.
In Duala stappen alle medepassagiers uit en ga ik met de driver babypakketten kopen bij mijn vaste adresje.
Ik besluit om de auto terug te laten gaan zonder eerst vol te laden met nieuwe passagiers, dit zou me veel tijd kosten en in de middag heb ik een ontmoeting met een vrouwengroep in Klay.
Maar als ik om vier uur klaar zit, belt father Firmin, dat er maar één persoon is gekomen voor de meeting, dus wordt het verplaatst naar volgende week. Dan ga ik naar de wekelijkse koorrepetitie.
Het ging redelijk met de salsa, maar moet toegeven dat het niet makkelijk is, dat geeft aan dat ik veel moet oefenen.
Maar ik heb er plezier in, en dat is het voornaamste.
Wil je weten hoe het met mijn salsa vorderingen gaat?
Blijf me dan volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030
Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡
