Colinda 's missie 36

Lieve allemaal,

Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Zondag krijg ik bezoek van enkele moslim broeders, zij hebben vragen over ondersteuning in de community. De imam heeft de zorg voor vier kinderen, van deze vier kinderen zijn de ouders overleden tijdens de Ebola crisis. Ze vragen mij om mee te gaan om de kinderen en de Imam te ontmoeten. We spreken af voor maandagmiddag, om samen naar het huis te gaan. Ik wordt voorgesteld aan vier kinderen in de leeftijd van zeven tot elf jaar. Alle vier de kinderen zitten in de lage klassen, twee in ABC en twee in de first grade. Het totale bedrag voor het eerste semester is 2400LD, dat is $24,00!!! Geschokt loop ik terug met Ibrahim en vertel hem dat ik dit woensdag ga regelen, kan deze kinderen niet, niet naar school laten gaan voor zo'n laag bedrag. Dit zijn de schrijnende verhalen van de mensen hier die onder de armoedegrens leven. Elke dag is het overleven en het vertrouwen hebben in God dat ze tenminste één maaltijd per dag hebben wat ook niet gegarandeerd is. Dinsdag ga ik naar Gayahill waar ik de verschillende Mommaluv-pakketten rondbreng. Vandaag ga ik hiervoor, verschillende omliggende dorpen langs,waar de jonge moeders wonen. Altijd leuk om nieuwe dorpen en dus ook nieuwe mensen te ontmoeten. Deze jonge moeders waren allemaal super blij met de Mommaluv ondersteuning. Één van de jonge moeders zei dat haar gebeden verhoord waren en vertelde haar pasgeboren dochter dat ze niet meer leeggezogen wordt door muggen omdat er een muskietennet bij in zit.
Had haar gezegd, dat ze waarschijnlijk haar pakket in december zou ontvangen, tijdens de "Kerstactie". Dus ze riep uit; "Kerst is vroeg dit jaar!!!". Zo geweldig leuk zulke grappige maar vooral dankbare reacties. Dit doet me goed en geeft mij de kracht om door te gaan met mijn missionaire werk hier in Bomi county. Dinsdag bel ik de Imam dat ik woensdagochtend kom, om samen naar de school te gaan om het schoolgeld te betalen. De Imam zat al klaar bij de moskee, hij vond het geweldig leuk om bij mij achterop de motor te mogen zitten. Samen zijn we naar de openbare school gegaan,waar de vier kinderen ingeschreven worden. Nou dat was voor mij een hele nieuwe ervaring.
De klaslokalen zaten overvol, de tafeltjes werden gedeeld met minimaal drie kinderen. Ik denk dat er wel vijftig kinderen in één klaslokaal zaten. Geen orde maar vooral chaos, veel lawaai en absoluut geen goede leeromgeving. De principal gaf aan dat dit de normale gang van zaken is en dat ze hier elke dag mee te dealen hebben. Ik betaal het schoolgeld voor het hele jaar, plus vier uniformen die ze verplicht zijn om te dragen. Eerste semester is totaal LD2.800,00, het tweede semester LD1.200,00 en LD1.200,00 voor de uniformen Dit is in totaal voor alle vier de kinderen $53,00.
Mohammed,de imam was zo dankbaar, zo emotioneel, wat mij wel geraakt heeft. Een bedrag wat voor hem niet op te brengen was, vooral ook, omdat het niet zijn eigen kinderen zijn.
Kinderen waar hij de zorg voor heeft omdat dat bij zijn functie hoort. Prachtig dat ik deze mensen vandaag heb kunnen helpen, dit kan alleen omdat jullie mij ondersteuning geven, elke keer weer opnieuw. Bedankt hiervoor, jullie maken dit werk mogelijk, mijn missionaire aanwezigheid hier, waar het zo hard nodig is.
Donderdag gaan we naar Massatin waar ik eerst naar Siaka ga om de snoepjes af te geven en het verdiende geld te innen. We hebben afgesproken dat ik het geld voor hen ga sparen, zodat ze hopelijk binnenkort een zak rijst kunnen kopen met een jerrycan olie. Ook Sahara heeft weer iets verkocht,maar hij heeft meer on credit uitgegeven. Zijn vrienden hebben dozen batterijen meegenomen maar daar nog niet voor betaald. Gelukkig vertrouwd Sahara zijn vrienden en verwacht hij het geld heel binnenkort. Hij is ook super blij met de lollies en de snoepjes en hoopt op goede zaken.
Na mijn zakenmensen gesproken te hebben ga ik met Segou naar Macca om Fammatta Feika te zien. Fammatta zit al op me te wachten en lijkt ontzettend enthousiast mij weer te zien. Wat een geweldig leuk meisje is dit. Vandaag heb ik de grote bal meegenomen waar ze op kan liggen. Eerst onzeker, maar al gauw ontspant ze zich en kunnen wel oefeningen doen. Ze lijkt te genieten van de individuele aandacht en de aanraking. Wat heerlijk om zo, op deze manier bezig te zijn. Hier kan ik enorm veel energie uit halen en vergeet ik zelf even alle narigheid en moeilijkheden. Wederom ontmoet ik enkele nieuwe zwangere vrouwen, maar ook die ondertussen al bevallen zijn.
Na Macca gaan we naar Jennebrown waar ik vrouwen ontmoet die bevallen zijn, maar waar ik ook nog een poging waag om contact te krijgenmet de kleine Varney. Vandaag heb ik een lolly meegenomen. In eerste instantie wou dat kleine mannetje niets van me weten.
Panisch is hij, alleen al als hij mij op afstand ziet. Vandaag nodig ik de moeder uit om naast me te komen zitten terwijl ik het papiertje van de lolly afpeuter, iets wat hem nieuwsgierig maakte. Uiteindelijk kwam hij bij me op schoot zitten en was het huilen gestopt. Nog erg onzeker en vreselijk gespannen zat hij bij me op schoot en heb ik hem zijn lolly gegeven. Super gaaf, om een stapje dichterbij te komen in contact en straks misschien ook in "behandeling". Vandaag ontmoet ik ook de kleine Doa Darblo, een jongetje wat problemen veroorzaakt in de communitie. Hij lijkt verstandelijk beperkt, onrustig en vluchtig in contact. Zijn oma weet zich geen raad met Doa en vraagt mij om hulp. Iets wat ik op dit moment niet kan geven, maar wel mee kan nemen in mijn aanvraag bij een organisatie die mij kan ondersteunen in het werken met mensen met een verstandelijke beperking.
Als ik de foto van Doa heb genomen staat er een moeder naast me met een ondervoed kindje op haar arm, Varney Darblo. Varney is twee jaar en zeven maanden oud, kan niet lopen of staan.
Als ze hem op de grond probeert te zetten, begint de kleine Varney vreselijk te huilen. Hij geeft aan dat het pijnlijk is, en graag weer bij de moeder in de armen genomen wordt.
Er zijn eigenlijk best veel kinderen die ondervoed zijn, een vreselijk aangezicht, deze kinderen lijden echt. Eigenlijk zou het fijn zijn, als ik mijn eigen huisje heb, in Massatin, met een eigen auto, zodat ik langere tijd hier in Cape Mount kan spenderen en meer kan doen voor alle zorgvragen die ik nu gepresenteerd krijg.
Maar goed het is nog niet zover, dus moet ik alles in deze ene dager week stoppen, wat ik met liefde doe. Het is ontzettend fijn om hier te zijn, elke week geniet ik volop van de trip naar Massatin en de bezoekjes aan de verschillende communities. De ontmoetingenmet al deze mooie mensen die mij de energie geven om mijn missionaire werk uit te voeren.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030


Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡