Colinda 's missie 34

17 oktober 2016 - Tubmanburg, Liberia

lieve allemaal,

weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Vrijdag 7 oktober is de eerste vrijdag van de maand.
Op de eerste vrijdag van de maand, komen alle blinden, zieken, gehandicapten en ouderen naar de ochtend mis in st. Dominic catholic church.
Na de mis krijgen zij een paar koppen rijst om de maand mee door te komen (nooit genoeg natuurlijk, een Liberiaan heeft elke dag een kop rijst nodig).
Father Gary doet dit al jaren, maar omdat het momenteel allemaal wat moeilijk is voor de mensen, zoals zij zelf zeggen, money business is hard oooohhhhh, zijn er veel meer mensen gekomen dan normaal.
Om iedereen toch iets te kunnen geven word het verdeeld, maar krijgt iedereen minder dan normaal. Je ziet dat father Gary dat heel erg vindt, maar er niet zo heel veel aan kan veranderen, hij ondersteunt Massatin, de lepra kolonie met medicatie als ook de Belle forest, twee gebieden die absoluut geen ondersteuning van de overheid krijgen in wat voor zin dan ook.
En as we say: "Money business hard".
Morris één van de blinde mensen, komt, nadat hij zijn rijst thuis heeft gebracht, bij mij langs voor business.
Alles is geld waard, je gooit dus niet veel weg
Omdat, of je kunt het hergebruiken, of je kunt het verkopen.
Zo koop ik een tray bier in Monrovia, deze bevat 24 flesjes, deze flesjes kun je weer verkopen, 2 voor 5 LD.
Dus Morris komt bij mij de lege flesjes ophalen (en nu ook bij Ged van Mary's Meals, deze heb ik verteld over Morris zijn business), om deze te verkopen. Het geld wat hij ermee verdient spaar ik voor hem op, om er aan het einde van het jaar iets mee te kunnen doen.
Af en toe koop ik melkpoeder of country Rice, welke ik in kleine plastic zakjes doe, en laat verkopen.
Dit geld word ook opgespaard om er aan het einde van het jaar iets mee te kunnen doen.
Zo geef ik mensen kleine handeltjes, en bewaar ik het geld tot dat het een groter bedrag is waar ze andere business van kunnen opstarten.
Dus thuis, heb ik op dit moment allemaal verschillende potjes en enveloppen met geld erin voor verschillende projectjes.
Erg leuk om het enthousiasme te ervaren van de verschillende mensen, iedereen komt met veel trots het verdiende geld inleveren en in zijn of haar spaarpotje stoppen.
Leuk om te doen en mensen te stimuleren eigen business op te starten en om te leren geld te sparen.
Enige tijd geleden kwam Saye Taryor bij me, een jongeman die ik nog uit Ghana ken.
Saye lijdt aan epilepsie, gelukkig heeft hij het met zijn medicijnen redelijk onder controle. Saye kwam bij mij voor sponsoring voor zijn avond school. Hij heeft in het verleden ondersteuning gehad, maar dit is gestopt.
Aangeven dat ik geen sponsor voor hem kan zoeken, maar dat ik hem wel kan ondersteunen in werk, zodat hij zijn eigen schoolgeld verdiend.
Hem gevraagd wat hij kan doen/wil doen, hij gaf aan dat hij voor kleermaker heeft gestudeerd en dus redelijk goed met de naaimachine overweg kan.
Hem uitgenodigd om samen met Sando te gaan werken aan het plastic.
Saye is ontzettend serieus en doet het redelijk goed, dus als het zo doorgaat verdient hij in no time zijn schoolgeld bij elkaar.
Het is vooral heel mooi om te zien hoe serieus hij is, en zijn uiterste best doet iets moois te maken.
Maandag lever ik een Mommaluv pakket af bij Mercy, zij is bevallen van een dochter Tina.
Tina weigert om uit de rechterborst te drinken, zelfs, als de borstvoeding in een fles wordt aangeboden, spuugt ze het uit. Mercy is nog erg jong en maakt zich enorm veel zorgen, gelukkig zijn er genoeg vrouwen in de buurt die haar kunnen adviseren.
Maar dit is dan een plek waar Mommaluv meer dan welkom is.
Zo leuk om dit te mogen doen.
Dinsdag in Gayahills staan er weer zes Mommaluv vrouwen klaar. Allemaal willen ze support als ze bevallen zijn.
De oudere dames zijn deze week weer druk geweest met haken en mandjes knopen, super trots op het resultaat en blij dat ze iets kunnen doen.
Zo'n leuke groep om mee te werken.
Mamie, het meisje dat niet zonder support kan lopen, doet elke dag haar uiterste best met het looprek dat ik haar gegeven heb.
Ze loopt elke week iets meer recht op en overstrekt haar beentjes veel minder dan toen ze nog geen looprek had.
Zo gaaf, dat je, met zo'n simpel instrument, dit meisje de mogelijkheid kunt bieden om zelfstandig te leren lopen.
Woensdag is het weer tijd om naar Monrovia te gaan, boodschappen te doen en mensen te ontmoeten, maar vooral Mommaluv pakketten te kopen.
Op dit moment ben ik enorm druk met Mommaluv in verband met de challenge in december, zestig pakketten afleveren in drie dagen. Mandy heeft al aardig wat pakketten verkocht, dus ik hoop van harte dat het haar/ons gaat lukken. Helaas gaat ACF mij niet helpen met mij te koppelen aan zwangere vrouwen in de verschillende dorpen.
Kirsten heeft overleg gehad met de country directeur die geen support wil leveren aan Mommaluv.
Dus ik ben genoodzaakt door te gaan op eigen kracht.
Yattah, de vrouw van de babykleertjes is niet meer terug gekomen, weet dus niet of ze het geld heeft gebruikt voor kleertjes of voor het schoolgeld van haar drie kinderen.
Zal dit even nakijken, door bij haar langs te gaan en te informeren wat ze gedaan heeft met het geld.
Ach zo blijf ik bezig met allerlei kleine, individuele, projectjes, en krijg ik veel aanloop van mensen uit het stadje.
Toen wij de stad binnen reden lag er een dode man op de straat, of aangereden of doodgeslagen dat was onduidelijk. Maar het was waarschijnlijk net gebeurt, er stonden enorm veel mensen om heen en het bloed was vers rood.
De driver zei dat het waarschijnlijk een crimineel was, die doodgeslagen is, zonder blikken of blozen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik was er behoorlijk van onder de indruk en het heeft me erg bezig gehouden, vooral de koele reactie van de driver.
Toen we terug reden, de stad weer uit, kwamen we weer langs de plek waar de dode man had gelegen.
Nu hadden zich, allemaal jonge mensen, verzameld, zij waren aan het dansen, schreeuwen, huilen en zingen, op de plek van hun overleden vriend. Heel bizar en ook weleen beetje heftig om een overleden persoon aan te treffen op de straat, net, nadat het gebeurt is.
Het valt me wel op, dat mensen hier, erg koel reageren op dit soort, best heftige, situaties.
Een heftige, en nieuwe ervaring voor mij, hier in Liberia.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030


Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡

Foto’s

1 Reactie

  1. Hans:
    17 oktober 2016
    Hoi Colinda,

    Indrukwekkend verhaal weer, vooral van de overleden man. Dat de lokale bevolkingsaar wat makkelijker mee omgaat zal wel te maken hebben met de ervaring die de mensen hebben met alle ellende van de afgelopen jaren.

    Ondanks dit sportervaringen zit je volgens mij in een geweldig land!!!

    Keep on going!!!

    Hans