Colinda's Missie 50
1 oktober 2017 - Tubmanburg, Liberia
Lieve allemaal,
Hier weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Het is erg lang geleden dat ik geschreven heb.
Dit heeft vele oorzaken, en om maar direct met de deur in huis te vallen, het gaat niet zo goed met mij.
Het lukt me niet goed mezelf te zetten tot het schrijven van mijn blog, daarnaast ben ik ziek geweest en vind ik het lastig mezelf uit dit dal te trekken.
Sinds ik terug ben van mijn verlof liggen mijn projecten stil.
Sando de Tailor is niet meer terug gekomen om te werken met het plastic, dus de shop is dicht.
JK de timmerman heeft het beloofde werk niet afgemaakt dus dat ligt ook stil.
Natuurlijk ben ik boos geworden omdat ik teleurgesteld ben. Het idee dat zij niet geloven in de projecten maakt me verdrietig maar ook verward omdat ik dacht dat we dit samen zouden doen. Maar ik weet ook heel goed dat dit niet eerlijk is om te denken. Zoals ik al vaker geschreven heb is Liberia één van de armste landen in de wereld.
Zij hebben veertien jaar oorlog gehad, waardoor het land totaal verwoest is.
De weder opbouw van het land is niet makkelijk omdat alle investeerders het land verlaten hebben.
Liberianen zijn terug gekomen, geresetteld, om zich in te zetten dit land weer op te bouwen, geen gemakkelijke klus. Investeerders kwamen schoorvoetend terug en kregen de macht over de economie.
Zij bepalen de prijzen van de producten op de markt. Hierdoor is het erg moeilijk, voor de mensen die onder de armoede grens leven, om een goed leven op te bouwen. Toch leek het erop dat iedereen zijn uiterste best deed om het land weer stabiel te maken,
maar toen werd het getroffen door het Ebola virus.
Het Ebola virus heet twee jaar lang huis gehouden in Liberia.
Door het Ebola virus is het land terug gevallen in een nieuwe crisis.
Investeerders zijn weer vertrokken en de Liberiaanse dollar is gestegen.
In de anderhalf jaar dat ik hier ben is de Liberiaanse dollar van 0.92 voor $1 naar 1.22 voor $1 gegaan.
Dit houdt in dat de mensen die kleine handeltjes hebben geen winst maken op hun producten.
Neem het voorbeeld van Siaka, hij heeft zijn koekjes in het begin kunnen verkopen voor 5 LD wat 0.05 cent is. Nu moet hij deze zelfde koekjes verkopen voor 10 LD.
De mensen die het kochten kunnen dit niet meer betalen en dus ligt het handeltje van Siaka stil.
Op de handeltjes van de mensen hier zat altijd al een heel klein winst percentage, nu kunnen zij van het geld niet eens meer nieuwe producten kopen omdat ze verlies gedraaid hebben. Er zit dus geen brood in.
Mijn missionaire taak is hier te zijn en naast die ander te gaan staan, te ondersteunen waar mogelijk. Maar door de ontzettend hoge dollar prijzen word het steeds moeilijker voor mij om mensen bij te staan. Elke dag zie ik mensen meer en meer afglijden en wanhopig zoeken naar iets om in ieder geval één bord rijst te hebben op een dag. De scholen zijn weer begonnen, dus de kinderen hebben een uniform nodig, schoolgeld moet betaald worden etc. Mensen zijn wanhopig.
Naast dit dagelijks lijden staan we voor de verkiezingen, 10 oktober zal er gestemd gaan worden op een nieuwe president.
Spannend want economisch gezien gaat het erg slecht, de rijst prijzen zijn enorm hoog. Hierdoor is de oorlog uitgebroken in het verleden, mensen zijn bang dat het zelfde nu weer gebeurd.
Mensen zijn het lijden moe ze willen dat hun land gezond is en dat ze niet meer onder drukt worden door corruptie en de hoge dollar prijzen. Ze willen vrede maar vooral rust en in ieder geval één bord eten per dag.
Het zijn spannende tijden, vooral omdat mensen verandering willen.
We bidden elke viering voor een rustige vredige verkiezingstijd, maar of onze gebeden verhoord worden is de vraag. Het zijn spannende tijden, expats hebben tickets en visa aangevraagd om, als het mis gaat, het land te kunnen verlaten. Mijn geloof is dat het mee zal vallen, omdat mensen het lijden moe zijn. Daarnaast vertrouw ik volledig op Father Gary, hij heeft zoveel mee gemaakt, hij zal mij nooit in gevaar brengen dus vertrouw ik op zijn visie.
Op dit moment betekent het voor mij, vooral mijzelf uit mijn eenzaamheid halen, zin geven aan mijn leven hier, er zijn en weer kunnen genieten van de kleine dingen om me heen.
Toch weer mezelf oppakken en en de mooie elementen van het hier zijn voor ogen houden en weer gaan waarderen en zien.
In de anderhalf jaar dat ik hier ben heb ik prachtig mooie mensen om me heen gekregen, mensen die me vreugde geven en de vriendschap die ik zo nodig heb.
Maar vaak kijk je naar de dingen die je niet hebt in plaats van de dingen die je wel hebt. Dus ik weet dat ik tevreden mag zijn met wat ik wel bereikt heb in plaats van teleurgesteld zijn in alles wat minder goed gaat.
Op dit moment neem ik even rust, pas op de plaats, om weer inspiratie op te doen voor nieuwe projecten en nieuwe ideeën. Voor nieuwe tijden met een nieuwe regering, een nieuwe president.
Lieve allemaal, ik weet dat ik sterk genoeg ben om mijzelf weer op de rit te krijgen, en dat ik hier snel weer mooie dingen ga opzetten en beleven. Vooral omdat ik weet dat dit mijn roeping is. Hier in Liberia moet ik zijn dus het komt goed met mij en mijn missionaire werk hier.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030
Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡
Hier weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Het is erg lang geleden dat ik geschreven heb.
Dit heeft vele oorzaken, en om maar direct met de deur in huis te vallen, het gaat niet zo goed met mij.
Het lukt me niet goed mezelf te zetten tot het schrijven van mijn blog, daarnaast ben ik ziek geweest en vind ik het lastig mezelf uit dit dal te trekken.
Sinds ik terug ben van mijn verlof liggen mijn projecten stil.
Sando de Tailor is niet meer terug gekomen om te werken met het plastic, dus de shop is dicht.
JK de timmerman heeft het beloofde werk niet afgemaakt dus dat ligt ook stil.
Natuurlijk ben ik boos geworden omdat ik teleurgesteld ben. Het idee dat zij niet geloven in de projecten maakt me verdrietig maar ook verward omdat ik dacht dat we dit samen zouden doen. Maar ik weet ook heel goed dat dit niet eerlijk is om te denken. Zoals ik al vaker geschreven heb is Liberia één van de armste landen in de wereld.
Zij hebben veertien jaar oorlog gehad, waardoor het land totaal verwoest is.
De weder opbouw van het land is niet makkelijk omdat alle investeerders het land verlaten hebben.
Liberianen zijn terug gekomen, geresetteld, om zich in te zetten dit land weer op te bouwen, geen gemakkelijke klus. Investeerders kwamen schoorvoetend terug en kregen de macht over de economie.
Zij bepalen de prijzen van de producten op de markt. Hierdoor is het erg moeilijk, voor de mensen die onder de armoede grens leven, om een goed leven op te bouwen. Toch leek het erop dat iedereen zijn uiterste best deed om het land weer stabiel te maken,
maar toen werd het getroffen door het Ebola virus.
Het Ebola virus heet twee jaar lang huis gehouden in Liberia.
Door het Ebola virus is het land terug gevallen in een nieuwe crisis.
Investeerders zijn weer vertrokken en de Liberiaanse dollar is gestegen.
In de anderhalf jaar dat ik hier ben is de Liberiaanse dollar van 0.92 voor $1 naar 1.22 voor $1 gegaan.
Dit houdt in dat de mensen die kleine handeltjes hebben geen winst maken op hun producten.
Neem het voorbeeld van Siaka, hij heeft zijn koekjes in het begin kunnen verkopen voor 5 LD wat 0.05 cent is. Nu moet hij deze zelfde koekjes verkopen voor 10 LD.
De mensen die het kochten kunnen dit niet meer betalen en dus ligt het handeltje van Siaka stil.
Op de handeltjes van de mensen hier zat altijd al een heel klein winst percentage, nu kunnen zij van het geld niet eens meer nieuwe producten kopen omdat ze verlies gedraaid hebben. Er zit dus geen brood in.
Mijn missionaire taak is hier te zijn en naast die ander te gaan staan, te ondersteunen waar mogelijk. Maar door de ontzettend hoge dollar prijzen word het steeds moeilijker voor mij om mensen bij te staan. Elke dag zie ik mensen meer en meer afglijden en wanhopig zoeken naar iets om in ieder geval één bord rijst te hebben op een dag. De scholen zijn weer begonnen, dus de kinderen hebben een uniform nodig, schoolgeld moet betaald worden etc. Mensen zijn wanhopig.
Naast dit dagelijks lijden staan we voor de verkiezingen, 10 oktober zal er gestemd gaan worden op een nieuwe president.
Spannend want economisch gezien gaat het erg slecht, de rijst prijzen zijn enorm hoog. Hierdoor is de oorlog uitgebroken in het verleden, mensen zijn bang dat het zelfde nu weer gebeurd.
Mensen zijn het lijden moe ze willen dat hun land gezond is en dat ze niet meer onder drukt worden door corruptie en de hoge dollar prijzen. Ze willen vrede maar vooral rust en in ieder geval één bord eten per dag.
Het zijn spannende tijden, vooral omdat mensen verandering willen.
We bidden elke viering voor een rustige vredige verkiezingstijd, maar of onze gebeden verhoord worden is de vraag. Het zijn spannende tijden, expats hebben tickets en visa aangevraagd om, als het mis gaat, het land te kunnen verlaten. Mijn geloof is dat het mee zal vallen, omdat mensen het lijden moe zijn. Daarnaast vertrouw ik volledig op Father Gary, hij heeft zoveel mee gemaakt, hij zal mij nooit in gevaar brengen dus vertrouw ik op zijn visie.
Op dit moment betekent het voor mij, vooral mijzelf uit mijn eenzaamheid halen, zin geven aan mijn leven hier, er zijn en weer kunnen genieten van de kleine dingen om me heen.
Toch weer mezelf oppakken en en de mooie elementen van het hier zijn voor ogen houden en weer gaan waarderen en zien.
In de anderhalf jaar dat ik hier ben heb ik prachtig mooie mensen om me heen gekregen, mensen die me vreugde geven en de vriendschap die ik zo nodig heb.
Maar vaak kijk je naar de dingen die je niet hebt in plaats van de dingen die je wel hebt. Dus ik weet dat ik tevreden mag zijn met wat ik wel bereikt heb in plaats van teleurgesteld zijn in alles wat minder goed gaat.
Op dit moment neem ik even rust, pas op de plaats, om weer inspiratie op te doen voor nieuwe projecten en nieuwe ideeën. Voor nieuwe tijden met een nieuwe regering, een nieuwe president.
Lieve allemaal, ik weet dat ik sterk genoeg ben om mijzelf weer op de rit te krijgen, en dat ik hier snel weer mooie dingen ga opzetten en beleven. Vooral omdat ik weet dat dit mijn roeping is. Hier in Liberia moet ik zijn dus het komt goed met mij en mijn missionaire werk hier.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030
Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡
Zorg je dat je niet ten onder gaat in je missie? Daar heeft niemand wat aan. Misschien even afstand nemen? Contact leggen met een grote organisatie, het Rode Kruis of Oxfam? veel liefs, Lous