Massatine

Lieve allemaal,

Het lijkt alweer een tijdje geleden dat ik jullie heb geschreven, maar volgens mij valt dat erg mee.
Er gebeuren zoveel dingen op één dag dat het lijkt alsof ik al heel lang geleden afscheid heb genomen van Nederland.
En dat valt eigenlijk ook wel mee.

Op donderdag 14 januari,  ben ik met father George naar Massatine, de lepra kolonie, gegaan.
Een dorpje in Grand Cape Mount, dit ligt in het westen van Liberia. Massatine telt ongeveer 400 inwoners, allemaal farmers (landbouwers).
Het is er prachtig, qua natuur, maar de mensen in de dorpen zijn erg arm.
De weg er naar toe, zandwegen met enorme kuilen erin, is nu nog redelijk begaanbaar. Dit omdat we nu nog in het droge seizoen zitten.
Maar als het regenseizoen begint, zal het lastig worden dit ontzettend leuke dorp te bezoeken.
Het plan is dat ik samen met father George het huisje deel op de katholieke compound.
Dit huisje telt twee slaapkamers een kleine woonkamer en een badkamer.
Het is een klein huisje maar een prima plek, ik denk dat ik daar veel rust kan vinden en erg gelukkig kan zijn.
Het voelt goed, en ik heb enorm veel zin om mijn kamer in te richten tot mijn thuis.
Het is de bedoeling dat ik minimaal twee dagen per week in Massatine ga werken en drie dagen met de kinderen van de Oscar Romero School. Een fantastisch leuke werkverdeling. Twee ontzettend leuke werkplekken waar ik volgens mij mijn hart wel in kwijt kan.
Toen wij aankwamen in Massatine kwamen er twee lepra patiënten op mij af rennen, beide zo ontzettend enthousiast en blij om mij weer te zien.
Ze omhelsde mij zo innig dat ik er verlegen van werd.
Wat een liefdevol weerzien,  bijzonder fijn om terug te zijn.
Met father George heb ik onze samenwerking besproken en hebben we onze verwachtingen naar elkaar uitgesproken. Beide hebben ontzettend veel zin om samen te werken. Samen aan de slag te gaan, om naast de mensen  in Massatine te gaan staan en ondersteuning te bieden waar nodig, en er is veel nodig, de nood is hoog, in veel opzichten.
Na onze bespreking zijn we het dichtstbijzijnde dorp ingegaan en hebben we de mensen ontmoet die belangrijk voor hem zijn 
Gedurende de dag is er niet veel te doen (m.u.v. het werken in de kliniek),  iedereen is weg om te werken op het land.
Tegen de avond komt iedereen terug en is dat de beste tijd voor huisbezoeken.
Dus in de toekomst zal ik aan het einde  van de dag op mijn motor de dorpen intrekken om mensen te ontmoeten.
Hoe leuk klinkt dit?
Naast ons huisje staat de kerk, de school en de kliniek.
In de kliniek werkt Lamine, hij is de verpleegkundige die uit het dorp (Massatine) komt, en dus veel weet over de patiënten die de kliniek bezoeken.
Zoals jullie misschien al wel weten, ben ik mediator voor MommaLuv in Liberia.
Een ontzettend leuk project, de moeite waard om de website of de Facebook pagina te bekijken.
MommaLuv helpt zwangere vrouwen in ontwikkelingslanden, met een kraampakket.
Lamine is degene die de mensen, die in de kliniek komen, het beste kent,  dus ik heb besloten met hem samen te werken wat betreft MommaLuv.
Dus de eerste dag van mijn bezoek aan Massatine heeft Lamine mij geïntroduceerd bij Kulah Harris, een 23 jarige zwangere vrouw met een kindje van net anderhalf jaar oud.
Zij blijkt 7 maanden zwanger en ondervoed te zijn hetzelfde als haar anderhalf jaar oude zoontje William. Natuurlijk heb ik direct Mandy Ladan  van Mommaluv gemaild. Nu hoop ik,  dat zij een match vindt in Nederland,  voor support voor deze jonge vrouw.
Als ik maandag 18 januari naar Monrovia ga om mijn papieren te regelen (verblijfsvergunning en rijbewijs), zal ik poedermelk en andere rijke voeding voor de moeder en haar zoontje kopen, om deze donderdag, als ik weer in Massatine ben af te geven.
Fijn om direct al bezig te zijn met iets dat ik ontzettend leuk vindt om te doen.

Op vrijdag 15 januari ga ik met Mozes (hij wordt in augustus tot priester gewijd en zal na zijn Wijding in Sasstown gaan werken,  samen met Beth en Nick ), naar de zieken in Tubmanburg, om de heilige communie te brengen en samen met de mensen te bidden.
We gaan met twee jongens van de compound , zij weten de weg naar de mensen toe.
We lopen, in de brandende zon, ondanks dat we vroeg zijn vertrokken brand de zon aardig, het stadje in. Op dit moment voel ik me erg missionair. Lopend met de Bijbel in de hand, in de brandende zon,  naar de zieken en de ouderen om samen te bidden.
Bijzonder om hier te zijn en dit te mogen meemaken. Simpel maar intens heel erg bijzonder.
Het zijn veelal de ouderen die ik in juni ontmoet heb, dus veel herkenning en blijdschap in het weerzien van elkaar. 

Onderweg komen we twee blinde mannen tegen, die ik in juni bezocht heb.
Ook zij reageren zo ontzettend enthousiast dat ik me gezegend voel hier te mogen zijn voor hen.
Het is werkelijk een geweldig gevoel dat ik hier mag zijn, bij deze ontzettend lieve maar vooral bescheiden mensen.

Op zaterdag hebben wij de grote schoonmaak in het huis en de omliggende gebouwen als de kerk en natuurlijk de Casa Nova.
In mijn kleding of bergruimte mist een plafond plaat, hier hoor ik regelmatig het getippel van of een muis, of erger nog, een rat.
Dus vandaag ben ik op zoek gegaan naar een katje.
Varney heeft de naam Kitty bedacht voor onze rode kater van  6 maanden oud. We hebben er dus een nieuw huisgenootje bij.
Natuurlijk hoop ik dat Kitty zijn werk doet en dat de muizen en ratten ons huisje verlaten. Dat zal ik jullie een volgende keer vertellen.
Dit was het weer voor deze keer, fijn om mijn ervaringen met jullie te kunnen en mogen delen.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg Liberia  ♡