Colinda 's missie 6
4 februari 2016 - Tubmanburg, Liberia
Lieve allemaal,
Het vervolg van mijn verhaal, en mijn leven in Liberia.
We zijn goed aangekomen in Harper town, Cape Palmas/Maryland.
Na een goede nachtrust, gaan wij ontbijten in het huis van de Bisschop.
Wij (Fr.Henry, Phillipe, Remy, Morris, George onze driver en ik), logeren bij de zusters.
Fr.Gary en Nick bij de bisschop en Moses in de kathedraal. Een beetje verspreid in het stadje.
Tijdens het ontbijt wordt de uitvaart besproken en wat er allemaal geregeld moet worden.
De aartsbisschop heeft een plek bij de kathedraal aangewezen, waar het graf van Beth komt.
Dus een graf moet gegraven worden, en de voorbereidingen voor de tombes moeten gedaan worden. Er moeten cement, stenen, tegels en van alles gekocht worden Fr. Henry is degene die hier verantwoordelijk voor is, the best man for the job.
In eerste instantie zou er een afgevaardigde, van de SMA-Amerika, naar Liberia komen, daarom is de begrafenis uitgesteld met één week, 8 februari de avondwake en 9 februari de uitvaart.
Dit gaat niet door, er komt niemand vanuit Amerika naar Liberia.
Maar de aartsbisschop, uit Monrovia, komt dus blijft de begrafenis datum staan voor 9 februari 2016.
Dit houdt in dat ik Beth pas 8 februari voor het eerst ga zien en haar dan kan wassen en aankleden.
In het verleden heb ik regelmatig mensen afgelegd, maar dit was vaak direct na overlijden en niet bijna anderhalve week later. Heb nu een beetje spijt van mijn aanbod.
Gelukkig biedt Nick zich aan om mij te helpen. Dit vind ik een ontzettend fijn idee. Moet eerlijk toegeven dat ik het ontzettend spannend vind om te doen, anderzijds vind ik het ook fijn om dit samen met Nick te kunnen doen als afscheid en laatste eerbetoon aan Beth.
Samen met Nick, fr. Gary en de Bisschop gaan we door Beth haar persoonlijke spullen heen.
Dit vond ik ook wel wat lastig, dit is zo persoonlijk, maar aangezien zij mijn sister is, is dit wat ik moet doen.
Vol respect, hebben wij 2 tassen gevuld met haar persoonlijke spullen, deze worden terug gezonden naar haar familie in Amerika.
Met de bisschop en alle fathers, Henry, Gary, Phillipe, Remy en Joe, de priester waar Moses woont en Moses, spreken we de mis door en de wensen van de familie.
Er blijkt een email gestuurd door de familie, die aangeven hebben, dat de persoonlijke spullen van Beth, verdeeld kunnen worden in Liberia, onder de armen. Eigenlijk geven ze aan, niets terug te willen.
Dus Nick en ik zullen nogmaals door Beth haar spullen gaan. We hebben haar kleding, die ze zal dragen, uitgezocht en klaar gelegd voor maandag 8 februari, dan zullen wij haar wassen en aankleden.
Samen met Nick zal ik gebeden en liederen uitzoeken, die gezongen worden tijdens de uitvaart.
Ook ben ik verantwoordelijk voor film en foto materiaal, deze worden naar Amerika gestuurd om aan de familie te geven. Als iemand in je familie overlijdt ben je druk met alles regelen, Beth is SMA en dus familie, het is aan ons om alles goed te verzorgen.
Maar het is veel geregel, en iedereen is vermoeid van de lange reis.
Smidddags ga ik naar Moses, eindelijk is er tijd om te praten en bij elkaar te zijn.
Moses ziet er erg vermoeid uit. Hij blijkt erg slecht te slapen, lijkt getraumatiseerd, wat is het zo naar om hem zo te zien.
Hij vertelt me wat er gebeurt is, en hoe hij zich voelt.
Het is bijzonder fijn om bij hem te zijn en er vòòr hem te kunnen zijn.
Hij laat me de plek zien waar Beth begraven word, bijzonder mooie plek op de heuvel naast de kathedraal uitkijkend over het water.
Nog steeds onwerkelijk en vreemd hier te zijn en een begrafenis te moeten regelen. We zijn nog zo nieuw in Liberia, weten nog zo weinig van de cultuur en het land, maar aan de andere kant is het een goede inburgering. Heb nu al wel veel gezien en meegemaakt, heb daardoor, soms het gevoel al heel lang geleden afscheid te hebben genomen van Nederland, maar ik ben hier nu net één maand.
Iedereen heeft zijn rol in het geheel, het lijkt allemaal redelijk geregeld.
Samen met father Henry ga ik op pad om de spullen voor het graf bij elkaar te zoeken, dit is nogal een dingetje.
Ten eerste omdat ik blank ben ten tweede omdat er een sticker van de katholieke missie op de auto zit gaan de prijzen direct omhoog. Dus uiteindelijk word ik thuis afgezet en gaan zij alleen op pad.
Dit geeft mij de gelegenheid om mijn verhaal te schrijven. Het probleem hier is het internet, dit is verschrikkelijk traag of werkt helemaal niet. Maar goed ik heb de tijd, we zijn voorlopig nog wel hier, in Harper.
Wat me heel goed doet is, alle telefoontjes die ik krijg van mensen die ik heb leren kennen. Mensen uit Tubmanburg, uit het stadje en uit de kerk en van collega's van Mary’s Meals.
Allen wensen mij en de rest sterkte en zijn bij ons in gebed en gedachten. Het blijkt dat er veel mensen aan het bidden zijn voor Beth en haar familie, dit wetende geeft ons, hier veel kracht om dit verlies te dragen. Ook de mensen uit Harper komen naar mij toe om te condoleren, zij zien een blanke vrouw in een auto van de katholieke missie dus het gaat om mijn sister.
Mooi is dit, erg fijn dat mensen hun sympathie uitten naar ons, het sterkt ons.
Woensdag ga ik met Nick het stadje in.
Het is hier prachtig mooi, en je kan zien dat dit in het verleden een welvarende stad was. Tubman, één van de presidenten van Liberia, kwam hier vandaan. Maar door de oorlog is alles verwoest, in de brand gestoken en kapot gemaakt, maar ondanks dat dat, zie je nog steeds de pracht en praal van het verleden.
Het is omringd door water en mooie stranden, gewoonweg een prachtige plek.
Het is fijn om bij Nick te zijn, door het stadje te lopen en te praten over Beth.
Zij heeft een enorme diepe indruk achtergelaten. Ze was een bijzondere vrouw, een krachtige vrouw met goede ideeën. Ze heeft jaren in Ghana gewoond en gewerkt, was thuis in Afrika en dat kon je merken aan alles. Na één ontmoeting kon je haar al niet meer weg denken uit je leven.
Tijdens de korte periode dat ik haar heb leren kennen waren wij als sisters.
We hebben veel met elkaar opgetrokken in Tubmanburg, samengewoond in de Casa Nova en veel gedeeld met elkaar.
Toen zij eenmaal vertrokken waren voelde ik me alleen. Moest even wennen aan de leegte die zij achter lieten.
Als je in een ander land je leven opbouwt, zijn contacten zoals deze met Moses, Nick en Beth erg intensief.
Je bent snel met elkaar verbonden, omdat alles nieuw en anders is.
Ondanks het feit dat Beth en ik ervaring hebben in Ghana, is Liberia anders en dus nieuw. Een nieuwe wereld een nieuw leven een nieuwe ervaring.
Ondanks dit verlies ben ik nog steeds blij hier te mogen zijn en mij in te kunnen zetten voor de mensen om mij heen.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Voor Cristine Rose Taylor gebruik Creditnummer 2478.
Ovv C.Janssen (Cristine Taylor)
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg Liberia ♡
Het vervolg van mijn verhaal, en mijn leven in Liberia.
We zijn goed aangekomen in Harper town, Cape Palmas/Maryland.
Na een goede nachtrust, gaan wij ontbijten in het huis van de Bisschop.
Wij (Fr.Henry, Phillipe, Remy, Morris, George onze driver en ik), logeren bij de zusters.
Fr.Gary en Nick bij de bisschop en Moses in de kathedraal. Een beetje verspreid in het stadje.
Tijdens het ontbijt wordt de uitvaart besproken en wat er allemaal geregeld moet worden.
De aartsbisschop heeft een plek bij de kathedraal aangewezen, waar het graf van Beth komt.
Dus een graf moet gegraven worden, en de voorbereidingen voor de tombes moeten gedaan worden. Er moeten cement, stenen, tegels en van alles gekocht worden Fr. Henry is degene die hier verantwoordelijk voor is, the best man for the job.
In eerste instantie zou er een afgevaardigde, van de SMA-Amerika, naar Liberia komen, daarom is de begrafenis uitgesteld met één week, 8 februari de avondwake en 9 februari de uitvaart.
Dit gaat niet door, er komt niemand vanuit Amerika naar Liberia.
Maar de aartsbisschop, uit Monrovia, komt dus blijft de begrafenis datum staan voor 9 februari 2016.
Dit houdt in dat ik Beth pas 8 februari voor het eerst ga zien en haar dan kan wassen en aankleden.
In het verleden heb ik regelmatig mensen afgelegd, maar dit was vaak direct na overlijden en niet bijna anderhalve week later. Heb nu een beetje spijt van mijn aanbod.
Gelukkig biedt Nick zich aan om mij te helpen. Dit vind ik een ontzettend fijn idee. Moet eerlijk toegeven dat ik het ontzettend spannend vind om te doen, anderzijds vind ik het ook fijn om dit samen met Nick te kunnen doen als afscheid en laatste eerbetoon aan Beth.
Samen met Nick, fr. Gary en de Bisschop gaan we door Beth haar persoonlijke spullen heen.
Dit vond ik ook wel wat lastig, dit is zo persoonlijk, maar aangezien zij mijn sister is, is dit wat ik moet doen.
Vol respect, hebben wij 2 tassen gevuld met haar persoonlijke spullen, deze worden terug gezonden naar haar familie in Amerika.
Met de bisschop en alle fathers, Henry, Gary, Phillipe, Remy en Joe, de priester waar Moses woont en Moses, spreken we de mis door en de wensen van de familie.
Er blijkt een email gestuurd door de familie, die aangeven hebben, dat de persoonlijke spullen van Beth, verdeeld kunnen worden in Liberia, onder de armen. Eigenlijk geven ze aan, niets terug te willen.
Dus Nick en ik zullen nogmaals door Beth haar spullen gaan. We hebben haar kleding, die ze zal dragen, uitgezocht en klaar gelegd voor maandag 8 februari, dan zullen wij haar wassen en aankleden.
Samen met Nick zal ik gebeden en liederen uitzoeken, die gezongen worden tijdens de uitvaart.
Ook ben ik verantwoordelijk voor film en foto materiaal, deze worden naar Amerika gestuurd om aan de familie te geven. Als iemand in je familie overlijdt ben je druk met alles regelen, Beth is SMA en dus familie, het is aan ons om alles goed te verzorgen.
Maar het is veel geregel, en iedereen is vermoeid van de lange reis.
Smidddags ga ik naar Moses, eindelijk is er tijd om te praten en bij elkaar te zijn.
Moses ziet er erg vermoeid uit. Hij blijkt erg slecht te slapen, lijkt getraumatiseerd, wat is het zo naar om hem zo te zien.
Hij vertelt me wat er gebeurt is, en hoe hij zich voelt.
Het is bijzonder fijn om bij hem te zijn en er vòòr hem te kunnen zijn.
Hij laat me de plek zien waar Beth begraven word, bijzonder mooie plek op de heuvel naast de kathedraal uitkijkend over het water.
Nog steeds onwerkelijk en vreemd hier te zijn en een begrafenis te moeten regelen. We zijn nog zo nieuw in Liberia, weten nog zo weinig van de cultuur en het land, maar aan de andere kant is het een goede inburgering. Heb nu al wel veel gezien en meegemaakt, heb daardoor, soms het gevoel al heel lang geleden afscheid te hebben genomen van Nederland, maar ik ben hier nu net één maand.
Iedereen heeft zijn rol in het geheel, het lijkt allemaal redelijk geregeld.
Samen met father Henry ga ik op pad om de spullen voor het graf bij elkaar te zoeken, dit is nogal een dingetje.
Ten eerste omdat ik blank ben ten tweede omdat er een sticker van de katholieke missie op de auto zit gaan de prijzen direct omhoog. Dus uiteindelijk word ik thuis afgezet en gaan zij alleen op pad.
Dit geeft mij de gelegenheid om mijn verhaal te schrijven. Het probleem hier is het internet, dit is verschrikkelijk traag of werkt helemaal niet. Maar goed ik heb de tijd, we zijn voorlopig nog wel hier, in Harper.
Wat me heel goed doet is, alle telefoontjes die ik krijg van mensen die ik heb leren kennen. Mensen uit Tubmanburg, uit het stadje en uit de kerk en van collega's van Mary’s Meals.
Allen wensen mij en de rest sterkte en zijn bij ons in gebed en gedachten. Het blijkt dat er veel mensen aan het bidden zijn voor Beth en haar familie, dit wetende geeft ons, hier veel kracht om dit verlies te dragen. Ook de mensen uit Harper komen naar mij toe om te condoleren, zij zien een blanke vrouw in een auto van de katholieke missie dus het gaat om mijn sister.
Mooi is dit, erg fijn dat mensen hun sympathie uitten naar ons, het sterkt ons.
Woensdag ga ik met Nick het stadje in.
Het is hier prachtig mooi, en je kan zien dat dit in het verleden een welvarende stad was. Tubman, één van de presidenten van Liberia, kwam hier vandaan. Maar door de oorlog is alles verwoest, in de brand gestoken en kapot gemaakt, maar ondanks dat dat, zie je nog steeds de pracht en praal van het verleden.
Het is omringd door water en mooie stranden, gewoonweg een prachtige plek.
Het is fijn om bij Nick te zijn, door het stadje te lopen en te praten over Beth.
Zij heeft een enorme diepe indruk achtergelaten. Ze was een bijzondere vrouw, een krachtige vrouw met goede ideeën. Ze heeft jaren in Ghana gewoond en gewerkt, was thuis in Afrika en dat kon je merken aan alles. Na één ontmoeting kon je haar al niet meer weg denken uit je leven.
Tijdens de korte periode dat ik haar heb leren kennen waren wij als sisters.
We hebben veel met elkaar opgetrokken in Tubmanburg, samengewoond in de Casa Nova en veel gedeeld met elkaar.
Toen zij eenmaal vertrokken waren voelde ik me alleen. Moest even wennen aan de leegte die zij achter lieten.
Als je in een ander land je leven opbouwt, zijn contacten zoals deze met Moses, Nick en Beth erg intensief.
Je bent snel met elkaar verbonden, omdat alles nieuw en anders is.
Ondanks het feit dat Beth en ik ervaring hebben in Ghana, is Liberia anders en dus nieuw. Een nieuwe wereld een nieuw leven een nieuwe ervaring.
Ondanks dit verlies ben ik nog steeds blij hier te mogen zijn en mij in te kunnen zetten voor de mensen om mij heen.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Voor Cristine Rose Taylor gebruik Creditnummer 2478.
Ovv C.Janssen (Cristine Taylor)
Lieve en warme groet,
Colinda, Tubmanburg Liberia ♡
Er zijn soms momenten in het leven dat ik even niet weet wat ik moet zeggen, ik wens je veel sterkte toe en weet dat ik bij je in gedachten ben. Zet hem op en weet dat er veel mensen zijn die van je houden en je steunen, ook in deze hele moeilijke tijden. Je bent een topper, zoals bovengenoemde dat ook vindt. Ik wens de hele SMA community daar ook veel sterkte toe met dit verlies en in de komende tijd.
Komt haar familie nog naar de uitvaart?