Colinda 's missie 45

31 maart 2017 - Tubmanburg, Liberia

Lieve allemaal,

Ten eerste wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle support die ik elke keer weer mag ontvangen.
De reacties op mijn blog maken mij elke keer stil. Zo hartverwarmend, zo lief dat ik me verlegen voel en overgewaardeerd.
Ontzettend bedankt voor jullie ondersteuning en vertrouwen in mij en mijn missionaire werk hier in Liberia.
Soms, weet ik gewoonweg niet wat ik moet schrijven.
Er gebeurd zo veel, dat het moeilijk kiezen is, wat ik met jullie zal delen.
Het leven is zwaar, moeilijk en emotioneel intensief.
Mensen lijden, hebben geen eten, wonen in hutjes waar de ratten elke dag feest vieren en de hygiënische omstandigheden laten te wensen over.
Maar toch klagen de mensen niet of nauwelijks. Hebben kracht en het geloof dat God voor hen zorgt, wat hen elke dag doet overleven. Zij dragen het dagelijks lijden met waardigheid, prachtig om deze kracht te mogen ervaren, en er onderdeel van te mogen zijn.
Op dit moment hebben de kinderen, maar ook volwassenen, last van "Krokrow".
Enorme nare plekken over het lichaam verspreid.
"Wat is Krokrow? Vroeg ik laatst aan father Gary, de Engelse naam ervoor? Hij gaf als antwoord: scabiës ofwel schurft".
Het heerst, gezinnen lijden onder deze uitbraak van schurft. Jeuk en vieze wonden, niet naar school mogen mits je je eigen stoel meeneemt.
Vreselijk, dus medicatie kopen en alle kleding en het beddengoed uitkoken en zorgen voor betere hygiënische omstandigheden in het huis.
Iets wat lastig is als je met acht mensen op één matras slaapt, opgepropt in één klein kamertje leeft omdat dat is wat je hebt. Maar toch proberen we schurft uit te roeien.
Nu heb ik ook ineens plekjes die erg jeuken waarschijnlijk ook schurft, zo werkt dat toch, ineens krijg je zelf ook overal jeuk en gekke plekjes. Schurft het is ontzettend naar omdat het zo erg jeukt, maar het klinkt ook zo naar.
Het werken in Massatin is veel, de afstanden die we afleggen van één dorp naar een ander dorp is groot.
De wegen zijn slecht, ondanks het feit dat we nu in het droge seizoen zitten.
Omdat ik maar één keer per week ga, kan ik niet al de kinderen bezoeken welke hulp nodig hebben.
Vaak reis ik naar één van de dorpen om Mommaluv te brengen en dan kan ik of Famatta of Varney zien.
Maar Unku zie ik amper omdat hij te ver uit de richting woont. Deze kinderen hebben allemaal aandacht en zorg nodig welke, doordat ik te weinig tijd heb, ik niet kan geven.
Elke week brengt Sekou me nieuwe kinderen die of ondervoed, doof, verstandelijk beperkt of lichamelijk beperkt zijn.
Op dit moment moet ik zeggen dat ik geen tijd voor hen heb, niets voor hen kan betekenen, iets wat ik enorm lastig vind omdat ik hen graag allemaal zou willen helpen, en ondersteunen waar nodig.
Hopelijk, dat ik na mijn verlof, mijn huisje kan renoveren en hier gedurende de week kan gaan wonen zodat ik alle tijd heb om al deze mooie mensen aandacht en zorg te geven die ze nodig hebben.
Het werken in Tubmanburg gaat ook gestaag door, Sando is erg serieus.
In eerste instantie, geloofde hij niet in het plastic recycling project, vond het werken met plastic een beetje vreemd.
Maar nadat hij het eerste prachtige exemplaar van een regencape af had, en ik ontzettend enthousiast reageerde, begon hij te geloven dat er markt in het plastic kan zitten.
Nu is Sando bijna net zo enthousiast als dat ik ben.
We hebben nieuwe materialen en een extra naaimachine gekocht.
We hopen op een andere tailor die Sando kan helpen in het project.
Het loopt, iets wat mij ontzettend blij en trots maakt.
We hebben nu natuurlijk voorraad nodig om met de verkoop te kunnen beginnen maar dat komt, als Sando enthousiast blijft en elke dag komt, komt alles goed. En ik geloof erin dat wij straks een ontzettend goed lopend project hebben.
Ook het werken voor DEL neemt serieuze vormen aan. We zijn in onderhandeling met een vrouw die een goede lokatie heeft voor een restaurant.
Wij willen deze plek huren en opknappen.
Het plan is dat Moses (de cateraar) hier gehandicapte mensen gaat trainen.
Als we deze plek kunnen krijgen, vragen we alle NGO's, hier in Tubmanburg, om van ons de catering in te kopen, op het moment dat zij een workshop hebben. Op deze manier zullen we ons zelf kunnen bedruipen. Naast het restaurant, starten we met andere trainingen voor de members van DEL.
Als een member zijn of haar training heeft afgerond, zullen wij hem/haar opstarten met een eigen bedrijfje. Door het restaurant zal er geld binnen komen waarmee we anderen kunnen helpen.
Het geeft mij zoveel energie, vooral door het enthousiasme van Abraham Grant, welke druk bezig is met de onderhandelingen van het restaurant.
Maar ook Booker en Zainab, welke elke dag even bellen om te vragen hoe alles ervoor staat.
Heerlijk om met zulke gemotiveerde mensen te mogen werken.
Natuurlijk hoop ik, dat ik alles goed kan achter laten, als ik met verlof ga.
Maar niet alles gaat voorspoedig of in één keer goed.
Afgelopen week ben ik twee keer voor niets naar Monrovia gereden.
Maandag ben ik in alle vroegte, met drie mensen die of blind of slechtziend zijn, naar Monrovia gegaan.
Toen wij aankwamen in de oogkliniek, gaven de medewerkers aan dat zij die dag niets voor ons konden betekenen. Dit omdat ze een terugkoppeling hadden van mensen die het Ebola virus hadden overleefd. Ze gaven aan dat wij de volgende dag maar terug moesten komen.
Zo gezegd zo gedaan.
Dus de volgende dag, nog eerder op weg naar de oogkliniek om geholpen te worden.
Helaas, we waren te laat, we hadden er vroeg in de ochtend moeten zijn.
Er werd geen rekening gehouden met de afstand en de files die we moesten trotseren, we waren gewoon te laat.
Nu, in overleg met father Gary, ga ik proberen om de mensen van Sight savers hier in Tubmanburg te krijgen.
Als zij komen, kunnen zij in één keer een hele groep mensen, die oogproblemen hebben, zien.
Dat scheelt mij $50,00 per rit naar Monrovia en een hele boel frustratie.
Dit hoop ik nog te kunnen regelen voor mijn verlof, anders direct nadat ik terug ben.
Ook voor Sakia (Lepra-patiënt) ben ik bezig geweest, hij heeft waarschijnlijk een liesbreuk welke geopereerd moet worden.
De zuster in Ganta, het rehabilitatie centrum voor lepra patiënten, weigerde Siaka, na een eventuele operatie, op te nemen in hun centrum.
Zij vonden dat ik Siaka gewoon naar een ziekenhuis moest brengen waar hij prima geholpen kan worden. Hierbij geen rekening houden met het feit dat deze man een lepra patiënt is (stigma), welke geen familie heeft die voor hem kan zorgen (familie zorgt voor de was en de verzorging van een patiënt). Maar goed, gelukkig ben ik al behoorlijk ingeburgerd en weet ik de weg.
Voor Siaka heb ik een dokter benaderd, bij TB-Annex, welke mij heeft doorverwezen naar de man van de planning.
Zij gaan nu vervoer vanuit Grand Cape Mount regelen naar een ziekenhuis waar Siaka geopereerd kan worden. Daarna zal hij revalideren in Ganta. Als zij het regelen (overheid) kunnen de zusters niet weigeren.
Dus in de toekomst zal ik alles wat betreft de patiënten van Massatin doorsturen via TB-Annex. Eind goed al goed, hoop ik!
Maar ik hou jullie op de hoogte, of Siaka voor een eventuele operatie in aanmerking komt en of hij kan revalideren in Ganta.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030


Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡

Foto’s

2 Reacties

  1. Lous:
    31 maart 2017
    Lieve Colinda, wat weer een boeiend verslag van je leven. Misschien een vreemde tip, enigszins shamanistisch: stop een briefje in de zak met het woord 'Psorinum' erop. Dit is een middel dat helpt bij schurft, wellicht dat deze methode je verbetering brengt. En je kan het natuurlijk ook bij anderen doen. Bij gebrek aan beter... Een zwavelbad zou ook werken, maar ja, zijn er zwavelbronnen in Liberia? heel veel sterkte en liefs!
  2. Mandy:
    1 april 2017
    Lieve Colinda, wat een mooi verhaal en zo relativerend voor de 'problemen'die wij hier soms ervaren (ik schaam me nu voor de appjes die ik je gisteren stuurde). Die kracht die de mensen hebben, heb ik ook gezien bij de vrouwen die we bezochten toen ik bij je was in december. Eigenlijk hoef ik alleen maar daaraan te denken, of naar de foto's te kijken als ik een off-day heb :). Ik heb zoveel respect voor je! LIEFS voor mijn MommaLuv-sister!