Colinda 's missie 16
6 mei 2016 - Tubmanburg, Liberia
Lieve allemaal,
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Nadat ik afscheid heb genomen van Mary’s Meals en Oscar Romero School for the Deaf, ben ik druk geweest.
Dinsdag ben ik met Christopher, een catachist, naar GayaHills gegaan.
Hij zal samen met mij de komende weken samenwerken, en mij kennis laten maken met de mensen en de tradities van Gaya Hills.
Gaya hills, Bomi county, ligt zo'n 20 kilometer van Tubmanburg af.
Het heeft ongeveer 2500 inwoners, het gebied bestaat uit vele kleine dorpen, en is erg arm.
Zij hebben 1 waterpomp en leven van de landbouw, vooral casava en rijst
De mensen spreken, net als in Tubmanburg Gola.
Ook hier hebben ze culturele activiteiten als Sandi (dans en zang) weven van country cloth en visserij, dit wordt vooral gedaan door de vrouwen.
Het is een vriendelijk dorp en een ontzettend mooi gebied, groen en heuvelachtig landschap.
Als we in Gayahills aankomen worden we welkom geheten door de catachist, de chief en het hoofd van de school.
Zij, samen met Christopher leiden me rond.
Father Gary heeft duidelijk doorgegeven dat ik de gehandicapten kom bezoeken en deze in kaart wil brengen.
Dus beginnen we een tour door het dorp, waar ik de één na de andere gehandicapte persoon ontmoet.
Mensen met een verstandelijke beperking, visuele beperking, ouderdom, psychische problematiek, ondervoeding en lichamelijke beperkingen.
Na tien mensen gezien te hebben was ik emotioneel aangedaan en vond het tijd om te gaan.
Vreselijk wat een leed, mensen in Liberia hebben het al moeilijk, laat staan als je daarnaast ook nog beperkt bent. Vreselijk.
We hebben afgesproken dat ik volgende week terug kom, dan nog meer mensen zal ontmoeten.
Alleen zorgen zij ervoor dat iedereen samen komt in het buurthuis.
Na dit bezoek was ik behoorlijk aangeslagen, maar het gaf me ook energie en inspiratie om vanaf nu alle mogelijkheden binnen Liberia uit te zoeken die mensen met een handicap kunnen helpen. In Ghana is er Hope for life, het lijkt me geweldig om net zo iets hier in Liberia op te zetten.
Woensdag ga ik dan eindelijk naar Ganta, het lepra en TB rehabilitatie centrum.
Morris (de driver) en ik vertrekken vroeg om voor de drukte Monrovia uit te zijn.
Helaas is dat niet gelukt en hebben we meer dan een uur in de ochtendspits gestaan.
De weg naar Ganta is goed te noemen, dit is een nieuwe geasfalteerde weg. Dus makkelijk te bereizen, maar de afstand is enorm, zeven uur reizen heen en zeven terug.
Maar het was meer dan de moeite waard.
Wat een geweldig mooie plek en wat ontzettend fijn om de patiënten uit Massatine weer te zien.
De zusters die het centrum runnen zijn erg aardig en hebben me veel informatie gegeven over waar ik heen kan voor de lepra en TB (AIDS) patiënten.
Maar ook ik kon hen informatie geven over verschillende organisaties en waar zij zich kunnen aanmelden voor ondersteuning.
Dan merk ik dat ik in mijn kracht zit en ik overloop van energie en ideeën.
Heerlijk wat een geweldige dag.
Moe maar voldaan kwamen we terug in Tubmanburg
Donderdag naar Massatine.
Eerst halen we Weedor Shilling op, zij is het hoofd van de mental health department in Sinje, Grand Cape Mount, dus ook verantwoordelijk voor Massatine haar patiënten.
Vorige week heb ik haar ontmoet en gevraagd of zij onze epilepsie patiënten wil registreren zodat deze medicijnen kunnen ontvangen.
Met wat zuchten en steunen gaat ze vandaag met ons mee naar Massatine.
Lamine had vijf patiënten uit één van de omliggende dorpen opgeroepen om te komen voor de registratie.
Het intake gesprek nam veel tijd in beslag, vooral omdat de meeste patiënten niet veel informatie konden verstrekken.
De meeste mensen zijn niet of nauwelijks naar school geweest. Kunnen niet lezen en schrijven maar vinden het ook lastig om jaartallen aan te geven.
Sommige patiënten wisten niet hoe oud ze zijn of hoe hun vader of moeder heet. Het was een bijzondere maar ook emotionele dag.
Volgende week gaat Weedor wederom met ons mee om meer patiënten die lijden aan epilepsie te registreren en te voorzien van medicatie.
In Ganta heb ik krukken laten maken voor Siaka.
Deze werden gretig in ontvangst genomen, ze zijn nog een beetje te lang maar dat kan simpel opgelost worden.
Met Siaka ga ik binnenkort naar Ganta.
Hij Gaat voor behandeling en ik voor een training. Helemaal leuk.
Het was een ontzettend bijzondere dag, druk maar goed, erg goed
Thuis heb ik regelmatig kinderen over de vloer, zij komen water halen bij de pomp en lopen dan even binnen voor een praatje of om te kleuren.
Maandag toen ik vanuit de Mary’s Meals Compound terug naar huis liep belde een vriendin dat er een jonge vrouw 27 jaar was overleden, iemand die ik uit Tubmanburg ken.
Wij, Esther, Micky, Doris en ik hebben de begrafenis bijgewoond.
Tijdens de kerkdienst zaten wij buiten, waar iedereen een zakje water dronk.
Deze zakjes worden gewoon weggooit, niet in in een prullenbak of zo, nee gewoon in de natuur.
Hier heb ik de kinderen gevraagd de waterzakjes te verzamelen en bij mij thuis af te geven.
Zo gezegd zo gedaan.
De kinderen hebben de waterzakjes verzameld en bij mij thuis afgeleverd in zakken.
Deze waterzakjes hebben we schoongemaakt en gedroogd zodat we ze naar de tailor in Massatine kunnen brengen zodat deze er regenjassen van kan maken.
Het regenseizoen komt eraan dus willen wij goed voorbereid zijn.
Door de begrafenis van sister Mamie is er een nieuw project ontstaan: Recycle waste in Tubmanburg
Zo leuk hoe enthousiast de kinderen zijn en ik trouwens ook.
Het voelt zo goed om hier te zijn en te merken dat ik meer en meer thuis ben en echt op mijn plek ben in Tubmanburg Liberia.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda Tubmanburg Liberia ♡
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Nadat ik afscheid heb genomen van Mary’s Meals en Oscar Romero School for the Deaf, ben ik druk geweest.
Dinsdag ben ik met Christopher, een catachist, naar GayaHills gegaan.
Hij zal samen met mij de komende weken samenwerken, en mij kennis laten maken met de mensen en de tradities van Gaya Hills.
Gaya hills, Bomi county, ligt zo'n 20 kilometer van Tubmanburg af.
Het heeft ongeveer 2500 inwoners, het gebied bestaat uit vele kleine dorpen, en is erg arm.
Zij hebben 1 waterpomp en leven van de landbouw, vooral casava en rijst
De mensen spreken, net als in Tubmanburg Gola.
Ook hier hebben ze culturele activiteiten als Sandi (dans en zang) weven van country cloth en visserij, dit wordt vooral gedaan door de vrouwen.
Het is een vriendelijk dorp en een ontzettend mooi gebied, groen en heuvelachtig landschap.
Als we in Gayahills aankomen worden we welkom geheten door de catachist, de chief en het hoofd van de school.
Zij, samen met Christopher leiden me rond.
Father Gary heeft duidelijk doorgegeven dat ik de gehandicapten kom bezoeken en deze in kaart wil brengen.
Dus beginnen we een tour door het dorp, waar ik de één na de andere gehandicapte persoon ontmoet.
Mensen met een verstandelijke beperking, visuele beperking, ouderdom, psychische problematiek, ondervoeding en lichamelijke beperkingen.
Na tien mensen gezien te hebben was ik emotioneel aangedaan en vond het tijd om te gaan.
Vreselijk wat een leed, mensen in Liberia hebben het al moeilijk, laat staan als je daarnaast ook nog beperkt bent. Vreselijk.
We hebben afgesproken dat ik volgende week terug kom, dan nog meer mensen zal ontmoeten.
Alleen zorgen zij ervoor dat iedereen samen komt in het buurthuis.
Na dit bezoek was ik behoorlijk aangeslagen, maar het gaf me ook energie en inspiratie om vanaf nu alle mogelijkheden binnen Liberia uit te zoeken die mensen met een handicap kunnen helpen. In Ghana is er Hope for life, het lijkt me geweldig om net zo iets hier in Liberia op te zetten.
Woensdag ga ik dan eindelijk naar Ganta, het lepra en TB rehabilitatie centrum.
Morris (de driver) en ik vertrekken vroeg om voor de drukte Monrovia uit te zijn.
Helaas is dat niet gelukt en hebben we meer dan een uur in de ochtendspits gestaan.
De weg naar Ganta is goed te noemen, dit is een nieuwe geasfalteerde weg. Dus makkelijk te bereizen, maar de afstand is enorm, zeven uur reizen heen en zeven terug.
Maar het was meer dan de moeite waard.
Wat een geweldig mooie plek en wat ontzettend fijn om de patiënten uit Massatine weer te zien.
De zusters die het centrum runnen zijn erg aardig en hebben me veel informatie gegeven over waar ik heen kan voor de lepra en TB (AIDS) patiënten.
Maar ook ik kon hen informatie geven over verschillende organisaties en waar zij zich kunnen aanmelden voor ondersteuning.
Dan merk ik dat ik in mijn kracht zit en ik overloop van energie en ideeën.
Heerlijk wat een geweldige dag.
Moe maar voldaan kwamen we terug in Tubmanburg
Donderdag naar Massatine.
Eerst halen we Weedor Shilling op, zij is het hoofd van de mental health department in Sinje, Grand Cape Mount, dus ook verantwoordelijk voor Massatine haar patiënten.
Vorige week heb ik haar ontmoet en gevraagd of zij onze epilepsie patiënten wil registreren zodat deze medicijnen kunnen ontvangen.
Met wat zuchten en steunen gaat ze vandaag met ons mee naar Massatine.
Lamine had vijf patiënten uit één van de omliggende dorpen opgeroepen om te komen voor de registratie.
Het intake gesprek nam veel tijd in beslag, vooral omdat de meeste patiënten niet veel informatie konden verstrekken.
De meeste mensen zijn niet of nauwelijks naar school geweest. Kunnen niet lezen en schrijven maar vinden het ook lastig om jaartallen aan te geven.
Sommige patiënten wisten niet hoe oud ze zijn of hoe hun vader of moeder heet. Het was een bijzondere maar ook emotionele dag.
Volgende week gaat Weedor wederom met ons mee om meer patiënten die lijden aan epilepsie te registreren en te voorzien van medicatie.
In Ganta heb ik krukken laten maken voor Siaka.
Deze werden gretig in ontvangst genomen, ze zijn nog een beetje te lang maar dat kan simpel opgelost worden.
Met Siaka ga ik binnenkort naar Ganta.
Hij Gaat voor behandeling en ik voor een training. Helemaal leuk.
Het was een ontzettend bijzondere dag, druk maar goed, erg goed
Thuis heb ik regelmatig kinderen over de vloer, zij komen water halen bij de pomp en lopen dan even binnen voor een praatje of om te kleuren.
Maandag toen ik vanuit de Mary’s Meals Compound terug naar huis liep belde een vriendin dat er een jonge vrouw 27 jaar was overleden, iemand die ik uit Tubmanburg ken.
Wij, Esther, Micky, Doris en ik hebben de begrafenis bijgewoond.
Tijdens de kerkdienst zaten wij buiten, waar iedereen een zakje water dronk.
Deze zakjes worden gewoon weggooit, niet in in een prullenbak of zo, nee gewoon in de natuur.
Hier heb ik de kinderen gevraagd de waterzakjes te verzamelen en bij mij thuis af te geven.
Zo gezegd zo gedaan.
De kinderen hebben de waterzakjes verzameld en bij mij thuis afgeleverd in zakken.
Deze waterzakjes hebben we schoongemaakt en gedroogd zodat we ze naar de tailor in Massatine kunnen brengen zodat deze er regenjassen van kan maken.
Het regenseizoen komt eraan dus willen wij goed voorbereid zijn.
Door de begrafenis van sister Mamie is er een nieuw project ontstaan: Recycle waste in Tubmanburg
Zo leuk hoe enthousiast de kinderen zijn en ik trouwens ook.
Het voelt zo goed om hier te zijn en te merken dat ik meer en meer thuis ben en echt op mijn plek ben in Tubmanburg Liberia.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda Tubmanburg Liberia ♡
