Colinda 's missie 11

Lieve allemaal,

Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Allereerst wil ik jullie heel erg graag bedanken voor alle support die jullie mij elke keer weer geven.
Zonder jullie kan ik hier niet zijn en kan ik niet doen wat ik nu doe.
Eigenlijk heb ik er geen woorden voor, het is zo hartverwarmend, zo fijn om te weten dat ik zulke lieve mensen om me heen heb. Ontzettend bedankt allemaal, ik voel me een gezegend mens.

Maandag ga ik met Morris naar Monrovia om alle benodigdheden voor mijn "nieuwe" woning te kopen.
Een koelkast, gasfornuis, potten en pannen, glaswerk en aardewerk, kruiden, eigenlijk alles voor een huishouden.
Het kopen van dit alles neemt de hele dag in beslag, ik reis kris kras door Monrovia om alles bij elkaar te zoeken. Helaas hebben wij hier geen Ikea waar ik in één keer alles kan aanschaffen, nu moet ik van markt naar markt van winkel naar winkel.
Maar uiteindelijk ben ik goed geslaagd en kan ik de Casa Nova inrichten als mijn huisje.
Tevreden plof ik savonds op de bank neer. Blij met het resultaat.
Grappig was; In de winkel waar ze allemaal huishoudelijke producten verkopen heb ik een koelkast, vriescombinatie gekocht.
De winkel genaamd kitchenware wordt gerund door een Libanese man (erg aardige mensen). Ik vroeg hem om een hoge koelkast, met vriescombinatie.
Hij zei dat hij er één thuis had staan, die hij graag wou verkopen. Deze koelkast had hij voor iemand gekocht, maar deze persoon is hem niet op komen halen. Dus één van de meisjes, die in de winkel werkt, brengt mij naar zijn huis, waar ik welkom geheten wordt door zijn vrouw.
Ze hebben de koelkast in gebruik, en deze doet het goed.
In de koelkast ligt een doos met chocolade, waarvan wij er een paar aangeboden krijgen.
Heerlijk! Ik besluit om de koelkast te nemen en geef aan dat deze dan wel met de doos chocolade moet komen, deze doos hoort bij de koelkast. Dit is geen probleem, de man belt zijn vrouw en zegt haar de koelkast met de chocolade aan mij te geven.
De koelkast word leeggehaald en op de auto geladen en de doos chocolade krijg ik mee als extraatje.
Heerlijk shoppen in Monrovia.
Dinsdag pak ik het werk weer op, omdat ik maandag mijn les gebarentaal gemist heb, heb ik vandaag een extra les. Het ging redelijk goed vandaag, ik spreek af serieus bezig te gaan met het thuis oefenen.
Smidddags, als ik naar huis loop, komen de kinderen, die elke dag water halen uit de put, naar me toe rennen en vragen of ze mogen kleuren.
Natuurlijk mag dat, zo'n tien kinderen hebben heerlijk op de veranda gezeten en de mooiste kleurplaten ingekleurd en uitgeknipt. Het voelt enorm goed hier te zijn en te merken dat ik meer en meer begin te settelen.
Tubmanburg is mijn hometown en de Catholic Mission my home.
Woensdag is een drukke dag, ik rij op en neer naar Monrovia en we hebben een meeting met onze nieuwe country director, Emmanuel Kailie.
Samen met Jerredine en Fatu vertellen we over het reilen en zeilen van de Oscar Romero School.
Onze huidige situatie en onze toekomst plannen, de nieuwe country director lijkt onder de indruk. Het is bijzonder leuk om onderdeel te zijn van het team van de ORS, zij zijn erg professioneel en daarnaast ook erg leuk om mee samen te werken.
In de avond komt father Gary bij me op bezoek. We bespreken de voortgang van mijn aanwezigheid hier in Bomi hills, de financiële situatie en de toekomst. Een gesprek omdat ik besloten heb om bij hem te blijven wonen en niet meer te verhuizen naar de Mary’s Meals Compound, wat onze wederzijdse verwachtingen zijn en hij wou me welkom heten in mijn nieuwe woning.
Op dit moment werk ik maandag, dinsdag en woensdag in de Oscar Romero School en alleen op donderdag in Massatine, dit in verband met het vervoer, hierdoor ben ik vrijdags vrij.
Ik heb bij father Gary aangegeven dat ik graag Community werk wil doen in Tubmanburg, meer een missionaire inhoud wil geven aan mijn zijn hier in Liberia.
Werken met mensen met een handicap, ouderen en de zieken, mensen die buiten de boot vallen.
Father Gary, doet veel missionair werk, zo geeft hij eens per maand, zo'n 25 mensen, rijst en bezoekt hen met enige regelmaat. En als de mensen niet naar de kerk kunnen komen, om wat voor reden dan ook, dan brengt hij hen de Heilige communie.
Nu hebben wij afgesproken dat dit mijn nieuwe werk gaat worden, zodat ik meer betrokken ben bij de communiteit van Tubmanburg.
Helemaal leuk, aanstaande vrijdag zal ik beginnen.
Donderdag gaan we naar Massatine waar ik het dorp in loop om de mensen te ontmoeten.
Eerst ga ik op zoek naar Ma-zeena, om te horen wat er uit de meeting met de vrouwen uit het dorp is gekomen.
Ma-zeena geeft aan een meeting met alle vrouwen en father George te hebben gepland later in de ochtend.
Dit geeft mij de gelegenheid om twee oudere mensen te ontmoeten die mij meenemen naar hun farm en hun zoon die lijd aan epilepsie.
Als ik terug ga naar de kliniek, is er een ambulance gearriveerd, deze neemt lepra patiënten mee, die door de lepra een oog probleem hebben.
Deze patiënten worden naar Canta gebracht voor een operatie, als zij hersteld zijn komen zij terug naar Massatine, een prachtig mooi initiatief.
Als de patiënten voor Canta wegrijden komt Ma-zeena eraan om aan te geven dat zij klaar zitten voor de meeting in het dorpshuis.
De meeting wordt geopend met een gebed, daarna steken ze direct van wal.
Tijdens hun samenkomst hebben de vrouwen besloten om zeep te gaan maken en zij willen graag mijn support.
Aan het eind van het jaar (september, oktober) willen zij een farm project opstarten.
Het is een goede groep, ik zie er erg naar uit om met hen samen te werken. En zeep is een goed project, je kunt de zeep voor eigen gebruik gebruiken maar ook om te verkopen, de opbrengst van de verkochte zeep, wordt weer gebruikt om materialen van te kopen zodat zij zichzelf kunnen voorzien.
De meeting word afgesloten met een gebed, zang en dans. Vandaag hebben ze mij een naam gegeven,
Ma-Howah, dit is mijn Gola naam, wat betekent; Moeder van alle kinderen van de wereld ofwel Maria. Heel erg vereerd neem ik deze naam trots in ontvangst, voel me geraakt door deze mensen.
Bijzonder ontmoetingen, bijzondere mensen en ontzettend veel bijzondere belevenissen.
Vrijdag ga ik met Pieter, de catachist, Tubmanburg in om mensen te ontmoeten.
Als we beginnen is het nog redelijk koel, maar al gauw begint de zon te branden en wordt het vermoeiend om rond te lopen. De wegen in Tubmanburg zijn onverhard met veel kuilen en stenen dus het loopt wat ongemakkelijk.
We ontmoeten mensen, waaronder enkele blinde mensen die me uitnodigen naar de farm te komen en vertellen dat de groep, die ik gesproken heb samen met John, zeep willen gaan maken. Misschien een leuk project om op te starten, afgesproken dat ik volgende week vrijdag bij hen langs ga om naar de farm te kijken en het zeepmaken te bespreken. Ook ontmoeten we een oudere vrouw die aangeeft ziek te zijn en geen geld heeft voor de voorgeschreven medicatie.
Wij vragen haar het recept morgen mee te nemen, zodat wij deze medicijnen voor haar kunnen kopen.
Dus zaterdag ga ik terug naar deze oudere dame, om het recept op te halen en de gevraagde medicatie te kopen.
Ik koop vitamines en iets te eten zodat ze aan kan sterken, ik beloof haar, haar regelmatig op te zoeken, en als het niet beter gaat dat wij samen naar het ziekenhuis gaan.
Het was een bijzondere week, een week vol emoties en bijzondere gebeurtenissen.
Een week die veel indruk heeft gemaakt, waarin ik het idee heb dat ik vooruitgang geboekt heb. Meer gesetteld ben en meer vorm gegeven heb aan mijn missionairewerk in Liberia.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg Liberia ♡