Colinda 's missie 5

Lieve allemaal,

Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Tubmanburg, Liberia.
Er is weer ontzettend veel gebeurd.

Zoals ik geschreven heb, zijn Nick, Moses en Beth dinsdag 26 januari naar Harper, Cape Palmas vertrokken. Zij hebben gelukkig een goede reis gehad en zijn woensdag aan het einde van de dag gearriveerd. Dat betekent dat ik alleen over ben met father Gary en Father George, als deze niet in Massatine is.
Dus een leeg huis, teruggeworpen op mijzelf, mijn werk en mijn missie.
Vrijdag ga ik met Morris, een van de drivers (mijn favoriet), naar Monrovia.
Hier haal ik mijn bankpasje op, ga naar de zee, Golden beach, voor een biertje en daarna lekker eten bij Girl child, een Ghanees/Liberiaans restaurant (ook een favoriet).
Een heerlijk dagje uit, genieten en relaxen.
Ik had stof naar de tailor gebracht om jurken van te maken, één jurk voor de kerk en één jurk voor de bruiloft van Joseph (mijn goede vriend en collega). Deze zou ik op kunnen halen maar helaas waren ze nog niet helemaal klaar. Dus vanavond of morgen.
Thuis, in de Casa Nova, knuffel ik met Kitty, zet ik een pot thee en komen de kinderen kleuren. Heerlijk alle tijd aan mijzelf, ik geniet enorm van deze momenten.
Dan komt father Gary bij me, hij vraagt mij direct naar het huis te komen omdat hij vreselijk nieuws heeft ontvangen.
Dus ik sluit het huis af en loop naar father Gary.
Iedereen zit er met een bedrukt gezicht, terwijl father Gary aan de telefoon is.
Het voelt dreigend, dus ik vraag wat er aan de hand is, maar niemand zegt iets.
Dan is father Gary uitgepraat en richt hij zich tot mij, en verteld me dat Beth is overleden.
Dus ik schiet in de lach en zeg dat dit niet mogelijk is.
Toch blijkt het ècht zo te zijn.
Dit is wat er gebeurt is.
Cape Palmas, Harper ligt aan de zee en blijkt prachtig mooie stranden te hebben.
Zij, Moses, Beth en Nick zijn naar de zee gegaan samen met de bisschop om te zwemmen en te genieten.
Moses is op een gegeven moment in de diepte geraakt en daardoor in paniek geraakt, Beth is het water in gedoken om Moses te redden, maar,
omdat Moses zo bang was, is hij aan haar gaan hangen en heeft haar mee naar beneden getrokken. Nick is er heengegaan om beide, Beth en Moses terug te krijgen naar het vlakke stuk. Dit was niet mogelijk, iedereen werd uit elkaar gedreven door de golven.
Op een gegeven moment, kwam er een kano aan varen, uit het niets, ze weten werkelijk niet waar deze ineens vandaan kwam. De visser heeft Beth, Nick en Moses uit het water gehaald.
Maar voor Beth was het te laat, zij had teveel water in haar longen gekregen en is gestorven tijdens haar missie in Cape Palmas, Harper.
Wij zijn verslagen en vol ongeloof, vreselijk verdrietig, eigenlijk heb ik er geen woorden voor.
Iedereen wordt gebeld, Amerika in verband met Nick en Beth, Togo in verband met Moses en alle SMA fathers in Liberia iedereen lijkt verslagen en is vol ongeloof. Alles is in één keer anders.
Tijdens de avondmis, bidden we voor Beth, haar familie, Nick en Moses, dit was fijn, dit gaf kracht.
Na de avondmis ga ik naar de tailor om mijn jurken op te halen, geen bruiloft jurk maar ineens een begrafenis jurk. Daarna pak ik mijn tas in. Morgen na het ontbijt zal ik naar Monrovia gaan om vandaar uit naar Cape Palmas te reizen.
Father Gary, Morris en father Phillipe vertrekken rond 4 uur in de ochtend richting Harper, Cape Palmas.

Zaterdag 30 januari om kwart voor acht zit ik samen met Mambu in de auto en zijn wij onderweg naar Monrovia.
Hier ontmoeten we father Henry, father Remy en Father Firmin.
Samen met father Henry en Remy ga ik een kist uitzoeken. Dat was een vreemd moment, onwerkelijk en raar.
We hebben een simpele kist uitgezocht, mooi, maar zonder al te veel tierelantijntjes.
Beth was, zoals ik haar heb leren kennen, een vrouw die van simpele dingen hield. Geen luxe, geen extra's, simpel en missionair.
De kist kunnen wij later ophalen als wij de auto hebben waar we mee op reis gaan.
Het is veel geregel, veel heen en weer gebel en veel gedoe.
Nog steeds onwerkelijk, dat ik diegene ben die een kist uit moet zoeken voor Beth, en dat ik onderweg ben naar een begrafenis.
De hele dag zijn we in de stad, veel verkeers oponthoud en wachten op deze en gene.
Tegen de tijd dat we klaar zijn om de kist op te halen staan we in de file, 5 rijen dik, het staat muurvast en toch proberen er automobilisten tussen te dringen en er zes rijen van te maken Gekkenhuis.
Op de kist word een kruis gespijkerd en er blijken toch allerlei gouden versieringen op te zitten.
Dit was niet de bedoeling, maar dit is wat het is en het is goed.
De werkers leggen de hamer op de kist, en het blijkt de gewoonte om iets te geven zodat de hamer die de kist heeft getimmerd eraf gehaald kan worden
Father Henry geeft hen iets en iedereen jubelt. Bijzonder.
De kist wordt achter op de pickup vast gebonden samen met onze rugzakken,
Zo zullen wij op reis gaan, van Monrovia naar Harper in Cape Palmas, een ongeveer twintig uur durende reis.
Uiteindelijk vertrekken we rond 7 uur in de avond en stoppen we in Gbarnga (Banga) waar we de nacht doorbrengen.
In Gbarnga is het seminar. Dit blijkt, voor de oorlog, één van de beste seminars in West Afrika te zijn geweest .
Maar tijdens de oorlog hebben ze geprobeerd het te vernietigen, dat zie je in de gebouwen terug.
Veel kapot geschoten muren, muren met kogel gaten. Dit vind ik altijd een vreselijk naar gezicht, confrontatie met een oorlog die hier jaren gespeeld heeft.
Na een ontzettend korte nacht (vier uur slaap) zit ik bepakt en bezakt klaar te wachten. Het plan was zo vroeg mogelijk te vertrekken om in de koelte te rijden en vanavond Cape Palmas te bereiken.
De moslims roepen de mensen op tot gebed, maar het huis waar ik ben is stil en nog in diepe rust. Dus waarschijnlijk wordt het iets later dan heel vroeg.
Uiteindelijk rijden we om kwart over 5 weg, het is nog donker en koud.
Het leuke aan father Henry is, is dat hij naast dat hij erg aardig is, hij overal contacten heeft.
Zo belt hij Caroline, een maatschappelijk werker in Tapata algemeen ziekenhuis, om aan te geven dat wij over ongeveer twee uur bij haar zijn om te ontbijten.
Dus als we bij de compound van het algemeen ziekenhuis in Tapata aankomen is ons ontbijt al klaar. Heerlijk en Caroline is ook nog eens een ontzettend leuke vrouw.
De weg is vaak erg slecht, vandaar dat het zoveel uren in beslag neemt. We rijden met een gemiddelde snelheid van 50 km per uur.
We gaan door verschillende counties, eigenlijk rijd ik dwars door Liberia heen, door de forest, over zandwegen en door kleine dorpen. Liberia is een prachtig land, ontzettend groen met veel water en rivieren. Eigenlijk een geweldig mooie route, jammer alleen dat we naar Harper moeten voor een begrafenis.
Uiteindelijk komen we om 21:40 uur aan bij de bisschop in Cape Palmas. Hier zie ik Nick, wat heerlijk om hem weer te zien en hem even te kunnen knuffelen. Het gaat, na omstandigheden, goed met hem.
Moses is er niet, die zal ik dan waarschijnlijk morgen zien. Het blijkt dat het redelijk goed met hem gaat, hij voelt zich schuldig, heel erg schuldig.
Het is fijn om hier te zijn, bij Nick en dichtbij Moses. Je hebt al snel een intensieve band met elkaar opgebouwd, in het land der vreemden.
Voordat we naar onze slaapplek gaan, laden we de kist uit de pickup en merken we dat father Henry zijn tas er niet meer op ligt. Deze zijn we onderweg verloren, vreselijk verlies, geld voor zijn parochie en een nieuwe telefoon schoenen en kleding alles weg.
Ontzettend balen, maar father Henry lijkt zich er niet zo heel erg druk om te maken.
Met de bisschop en met Nick spreek ik af dat ik Beth zal afleggen, wassen en aankleden.
Weet niet wanneer of dit gaat gebeuren, maar ik hoop, dat ik dit niet alleen hoef te doen.
Maar aangezien ik de enige vrouw ben, ben ik er bang voor, ik hoop op een zuster die me helpen kan.
Eerst maar eens zorgen voor een douche (water uit de emmer) en een goede nachtrust.

Natuurlijk zal ik jullie op de hoogte houden van hoe het hier verder gaat.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Voor Cristine Rose Taylor gebruik Creditnummer 2478.
Ovv C.Janssen (Cristine Taylor)

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg Liberia ♡