Colinda 's missie 39

15 januari 2017 - Tubmanburg, Liberia

Lieve allemaal,

Hier weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
In Massatin gaat het werk gestaag door, het wordt steeds drukker met werkzaamheden en het bezoeken van de verschillende dorpen.
Vaak ga ik eerst Massatin in, om Musa, de driver, even te laten rusten.
Als ik mijn ronde in het dorp doe, bij de verschillende patiënten langs ga, wil iedereen altijd aandacht en een praatje maken. Daar gaat altijd veel tijd inzitten omdat iedereen wel iets van mij wil of mij iets te vertellen heeft.
Mijn zakenmannen willen complimenten ontvangen voor hun geweldige verkoop.
Helaas liggen de handeltjes nu even stil.
Het ging erg goed met de verkoop van de verschillende producten, ze verkochten veel waardoor ik elke week nieuwe spullen voor hen moest kopen. Maar doordat de Liberiaanse dollar zo ontzettend hoog staat is het ontzettend moeilijk om de handeltjes voort te zetten.
Bijvoorbeeld; In het begin kocht ik de koekjes voor Siaka voor 90 LD zodat hij deze voor 5 LD per pakje kon verkopen. Nu is een zak koekjes 120 LD waardoor hij een nu 2 pakjes voor 15 LD moet verkopen.
Helaas hebben de mensen in Massatin vaak niet zoveel geld, dat ze geen 15 LD voor een pak koekjes kunnen betalen of willen uitgeven.
Dus de handeltjes van Siaka en Sah liggen nu stil, totdat de Liberiaanse dollar naar beneden gaat, dan kunnen zij hun winkeltjes weer openen.
Ook bezoek ik andere patiënten die ondersteuning nodig hebben, waaronder Mustafa.
Mustafa is een man, vaak erg slecht te verstaan omdat hij altijd aan het mopperen is en daardoor ontzettend snel en onduidelijk praat.
Hij vertelde me, dat de mensen uit zijn directe omgeving, urine en ontlasting door het raam naar binnen hadden gegooid.
In eerste instantie geloofde ik dat niet, en dacht ik dat hij een grapje maakte, maar de mensen uit zijn directe omgeving hebben dit beaamt en uitgelegd waarom ze dit hebben gedaan.
Het blijkt dat Mustafa niet de bush in gaat voor zijn toiletbezoek, maar dit achter de huisjes van andere mensen doet.
Deze hebben hem elke keer gewaarschuwd, maar Mustafa wou niet luisteren, dus hebben de mensen zijn ontlasting opgepakt en het door zijn raam naar binnen gegooid. Het was, enerzijds een komische discussie, maar anderzijds ontzettend verdrietig.
De mensen hebben écht latrines nodig om dit soort situaties, en ziektes te kunnen voorkomen. Maar ook om het hen gemakkelijker te maken, Siaka valt regelmatig om, als hij zijn behoefte in de bush doet, waar de grond erg ongelijk is.
Dus ik heb nog steeds mijn hoop gevestigd op een donor, voor Massatin en haar patiënten, die mij kunnen helpen met het neerzetten van toiletten en andere dingen die ze daar keihard nodig hebben.
Mijn bezoeken aan de verschillende dorpen word ook steeds drukker omdat ik daar steeds meer mensen ontmoet die problemen hebben.
In Macca heb ik de kleine Fammatta een looprek gegeven die ze gebruikt.
Samen met de oma van Ab, oefent ze serieus met het lopen, erg mooi om te zien. In Jennebrown, de kleine Varney die met zijn driewieler fanatiek aan het lopen is, en super blij is met zijn eigen "auto".
Veel dove kinderen en verstandelijk beperkte kinderen waar ik graag wat mee wil gaan doen, maar waar, op dit moment geen financiën voor zijn.
Ook het niet hebben van een auto beperkt mij enorm in mijn werk hier in Liberia.
Maar nog steeds houd ik vertrouwen, dat er een donor komt, die mij kan ondersteunen in het werk in Grand Cape Mount, en natuurlijk ook in mijn werk in Bomi county.
Het nieuwe jaar begint wat moeilijk, dit komt vooral doordat alle prijzen enorm omhoog gegaan zijn.
Het leven was al ontzettend duur hier, maar nu bijna onbetaalbaar.
De schrijnende armoede die er is, en het lijkt erop dat de mensen nog meer zullen lijden door de enorm hoge dollar prijs.
Het maakt het hier zijn soms erg moeilijk, gewoon omdat ik niet goed weet wat te doen en wat het beste is om te doen.
Het is belangrijk om mensen zelfstandig te laten zijn, hen niet afhankelijk maken van anderen. Maar op dit moment lijkt dit niet mogelijk, omdat alles zo ontzettend duur is.
Toch houd ik hoop en ben ik er van overtuigd dat 2017 een fantastisch jaar wordt voor mij en de mensen om mij heen.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie:
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030

Creditnummer 2478 Ondersteuning in mijn projecten.
Creditnummer 2477 Ondersteuning in mijn werk.
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda, Tubmanburg-Liberia ♡

1 Reactie

  1. Joke:
    16 januari 2017
    Lieve colinda
    ik hoop dat je gauw een sponsor vind je je auto
    Ik hoop het zo lieverd
    groetje joke