Colinda 's missie 21
11 juni 2016 - Tubmanburg, Liberia
Lieve allemaal,
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Massatine: de naam, komt oorspronkelijk van het eiland Massa in Lake Piso (Puso) in Grand Cape Mount Liberia. Massa is de naam van de eigenares van een van de eilanden in Lake Piso en tine betekent in Vai, eiland.
In 1935 werden mensen die lepra hadden verbannen uit het dorp en naar het eiland Massa gestuurd.
Dit omdat mensen bang waren voor de ziekte.
Massa gaf het land aan de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church). Zij hadden de
zorg voor de leprapatiënten.
Het eiland liep regelmatig onder water tijdens het regenseizoen, waardoor de mensen verdronken.
Ook bood het eiland geen landbouw grond, mensen konden niets verbouwen en leden honger.
In 1948 hebben de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church), de overheid gevraagd of de 15 lepra patiënten, vanaf het eiland Massa verplaatst konden worden naar het binnenland.
In 1948 is Massatine ontstaan, een lepra kolonie in Grand Cape Mount, in het westen van Liberia. Al snel kwamen er meer mensen met lepra naar deze kolonie, ook mensen uit de omringende landen als, Siërra Leone, Guinee en Ivoorkust.
Nu telt Massatine ongeveer 400 inwoners waarvan 47 lepra patiënten, allemaal oude casussen (deze mensen zijn misvormd; klauwhanden of stompvoeten en veel hebben ook visuele problemen).
Één dag in en rond Massatine is erg intensief, maar geeft ook enorm veel energie en voldoening.
De mensen leven van de landbouw, maar zijn erg arm. Er is bijna geen markt voor hen om de producten te verkopen.
Daarnaast is er geen goede medische voorziening voor de mensen.
Mensen moeten enorme afstanden afleggen voordat ze uiteindelijk bij een kliniek aan komen, die vaak niet bevoorraad is met medicatie of medische apparatuur.
De leprapatiënten hebben het extra lastig, doordat zij geen gevoel hebben in handen en voeten kunnen zij makkelijk wonden oplopen die snel geïnfecteerd raken.
In Massatine zijn zeker acht patiënten die niet kunnen werken, eigenlijk niet voor zichzelf kunnen zorgen, doordat hun conditie erg slecht is (klauw handen stompvoeten).
Zij krijgen een kleine bijdrage van Mary’s Meals (rijst en maismeel) en father Gary ondersteund hen, met een financiële bijdrage van $10,00 per maand, om spullen te kopen.
Er is in het dorp één persoon die spullen verkoopt (rijst, olie verzorgingsproducten etc.).
De patiënten kopen bij haar en kopen op credit wat inhoudt dat zij een schuld hebben. Deze schuld betalen ze af op het moment als zij het geld van father Gary ontvangen.
Wat weer inhoud dat zij wederom op credit moeten kopen, omdat het geld niet toereikend is, met andere woorden ze zitten in een vicieuze cirkel.
Graag zou ik de schulden af betalen zodat zij met een schone lei kunnen beginnen, daarnaast zou ik graag rijst en olie kopen en iets van kleine handeltjes opzetten zodat zij zichzelf kunnen voorzien in het dagelijks leven en uit de schulden blijven.
Samen met father George wil ik kijken naar mogelijkheden om de leprapatiënten van Massatine onder de aandacht te brengen bij de overheid, zodat zij de zorg, vooral op medisch gebied, kunnen overnemen.
Maar het blijkt lastig samen te werken met de overheid zoals ook de overheids medewerkers.
Bijvoorbeeld:
Weedor Shilling (mental health nurse) had geen zin om met ons mee te gaan.
Ze klaagt elke keer dat wij haar niet betalen en dat zij het vrijwillig doet.
Dit is niet waar, zij moet de dorpen bezoeken en uitreiken naar de mensen met psychiatrische problemen, waaronder de mensen die lijden aan epilepsie. Zij moet hen in kaart brengen, registreren en voorzien van medicatie.
Dit werk is nu door "ons" gedaan, Lamine en Austin bezoeken regelmatig de omliggende dorpen waar zij geconfronteerd worden met ziekte en armoede.
Omdat Weedor Shilling geen zin had om mee te gaan zijn er dus geen medicijnen voor de patiënten die lijden aan epilepsie. Zes mensen komen uit Jawadjeh een dorpje, 1 dag reizen van Massatine, om de medicatie te ontvangen.
Vorige week kwamen zij eigenlijk al voor niets, maar omdat hen beloofd was dat Weedor deze week zou komen met de medicatie zijn zij gisteren al afgereisd naar Jennehbrown waar ze overnacht hebben.
Vandaag moesten wij hen terug sturen zonder medicatie.
Vreselijk, dit maakt mij verdrietig maar vooral erg boos.
Maar ik kan er niets aan doen en moet het loslaten, iets wat ik erg lastig vind.
Morris en ik hebben de mensen afgezet in Jennehbrown waar zij makkelijk vervoer kunnen krijgen naar Jawadjeh.
Toen wij in Jennehbrown aankwamen werd ik geïntroduceerd bij een gezin met een tweeling, één van de tweeling is zwaar ondervoed. Het kindje is bijna twee jaar oud en kan nog steeds niet lopen.
Het kindje heeft medische zorg nodig, en zou eigenlijk opgenomen moeten worden in een voedingscentrum waar het kan aansterken.
Regelmatig word ik geconfronteerd met kinderen die ondervoed zijn, dit is zo'n vreselijk aangezicht, vreselijk om zo'n kindje te zien, zo fragiel zo zwak, zo triest. Helaas kan ik niet al het lijden oplossen, iets wat ik wel graag zou willen doen, maar onmogelijk is.
Er werd een ander kindje opgehaald dat niet kan lopen, de reden is onbekend. Allemaal "ziektes" waar geen voorzieningen voor zijn, waar geen oplossingen voor zijn, dit maakt het werken en het zijn, hier in Liberia, vaak emotioneel erg zwaar.
Terug in Massatine ontmoette ik de dochter van Laura Kpelle (één van de MommaLuv moeders), dit meisje lijkt down syndroom te hebben, zij is erg zwak, en kortademig, ook voor mensen met een verstandelijke beperking is geen zorg in Liberia.
De leprapatiënten hebben counseling nodig, vaak zijn ze door hun conditie wat depressief.
Zij hebben kinderen, van de tijd voordat ze patiënt werden, kinderen die hen hebben verlaten, niets meer met hen te maken willen hebben.
Voor Afrikaanse mensen is het hebben van kinderen ontzettend belangrijk, kinderen zorgen voor de ouders als zij oud zijn. De leprapatiënten hebben niemand die voor hen zorgt of naar hen omkijkt.
Eigenlijk is dit de taak van de mensen die in Massatine wonen, zij zouden voor de leprapatiënten moeten zorgen, maar dat gebeurt niet echt.
De patiënten moeten voor alles betalen, en geld of mogelijkheden om geld te verdienen hebben ze niet.
Als father George en ik de overheid kunnen betrekken bij de zorg voor deze mensen, is er al veel gewonnen. En als ik hen kan ondersteunen in het opzetten van een eigen bedrijfje zou het helemaal fantastisch zijn.
Natuurlijk blijf ik positief en geloof ik zeker dat het beter wordt.
Zoals ik al schreef, één dag in Massatine is emotioneel zwaar en erg intensief, maar het geeft me ook de kracht om door te gaan met mijn missionairewerk, dan weet ik weer waarom ik gezonden ben, ik weet dat ik hier moet zijn.
Graag zou ik jullie uitnodigen om mij financieel te ondersteunen in mijn werk in Massatine.
Met een bedrag van $500,00 kan ik ontzettend veel doen (schulden af betalen zodat zij op nieuw kunnen beginnen met een schone lei).
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2478 ovv ondersteuning Massatine
Ovv C.L.E. Janssen.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda Tubmanburg Liberia ♡
Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Massatine: de naam, komt oorspronkelijk van het eiland Massa in Lake Piso (Puso) in Grand Cape Mount Liberia. Massa is de naam van de eigenares van een van de eilanden in Lake Piso en tine betekent in Vai, eiland.
In 1935 werden mensen die lepra hadden verbannen uit het dorp en naar het eiland Massa gestuurd.
Dit omdat mensen bang waren voor de ziekte.
Massa gaf het land aan de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church). Zij hadden de
zorg voor de leprapatiënten.
Het eiland liep regelmatig onder water tijdens het regenseizoen, waardoor de mensen verdronken.
Ook bood het eiland geen landbouw grond, mensen konden niets verbouwen en leden honger.
In 1948 hebben de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church), de overheid gevraagd of de 15 lepra patiënten, vanaf het eiland Massa verplaatst konden worden naar het binnenland.
In 1948 is Massatine ontstaan, een lepra kolonie in Grand Cape Mount, in het westen van Liberia. Al snel kwamen er meer mensen met lepra naar deze kolonie, ook mensen uit de omringende landen als, Siërra Leone, Guinee en Ivoorkust.
Nu telt Massatine ongeveer 400 inwoners waarvan 47 lepra patiënten, allemaal oude casussen (deze mensen zijn misvormd; klauwhanden of stompvoeten en veel hebben ook visuele problemen).
Één dag in en rond Massatine is erg intensief, maar geeft ook enorm veel energie en voldoening.
De mensen leven van de landbouw, maar zijn erg arm. Er is bijna geen markt voor hen om de producten te verkopen.
Daarnaast is er geen goede medische voorziening voor de mensen.
Mensen moeten enorme afstanden afleggen voordat ze uiteindelijk bij een kliniek aan komen, die vaak niet bevoorraad is met medicatie of medische apparatuur.
De leprapatiënten hebben het extra lastig, doordat zij geen gevoel hebben in handen en voeten kunnen zij makkelijk wonden oplopen die snel geïnfecteerd raken.
In Massatine zijn zeker acht patiënten die niet kunnen werken, eigenlijk niet voor zichzelf kunnen zorgen, doordat hun conditie erg slecht is (klauw handen stompvoeten).
Zij krijgen een kleine bijdrage van Mary’s Meals (rijst en maismeel) en father Gary ondersteund hen, met een financiële bijdrage van $10,00 per maand, om spullen te kopen.
Er is in het dorp één persoon die spullen verkoopt (rijst, olie verzorgingsproducten etc.).
De patiënten kopen bij haar en kopen op credit wat inhoudt dat zij een schuld hebben. Deze schuld betalen ze af op het moment als zij het geld van father Gary ontvangen.
Wat weer inhoud dat zij wederom op credit moeten kopen, omdat het geld niet toereikend is, met andere woorden ze zitten in een vicieuze cirkel.
Graag zou ik de schulden af betalen zodat zij met een schone lei kunnen beginnen, daarnaast zou ik graag rijst en olie kopen en iets van kleine handeltjes opzetten zodat zij zichzelf kunnen voorzien in het dagelijks leven en uit de schulden blijven.
Samen met father George wil ik kijken naar mogelijkheden om de leprapatiënten van Massatine onder de aandacht te brengen bij de overheid, zodat zij de zorg, vooral op medisch gebied, kunnen overnemen.
Maar het blijkt lastig samen te werken met de overheid zoals ook de overheids medewerkers.
Bijvoorbeeld:
Weedor Shilling (mental health nurse) had geen zin om met ons mee te gaan.
Ze klaagt elke keer dat wij haar niet betalen en dat zij het vrijwillig doet.
Dit is niet waar, zij moet de dorpen bezoeken en uitreiken naar de mensen met psychiatrische problemen, waaronder de mensen die lijden aan epilepsie. Zij moet hen in kaart brengen, registreren en voorzien van medicatie.
Dit werk is nu door "ons" gedaan, Lamine en Austin bezoeken regelmatig de omliggende dorpen waar zij geconfronteerd worden met ziekte en armoede.
Omdat Weedor Shilling geen zin had om mee te gaan zijn er dus geen medicijnen voor de patiënten die lijden aan epilepsie. Zes mensen komen uit Jawadjeh een dorpje, 1 dag reizen van Massatine, om de medicatie te ontvangen.
Vorige week kwamen zij eigenlijk al voor niets, maar omdat hen beloofd was dat Weedor deze week zou komen met de medicatie zijn zij gisteren al afgereisd naar Jennehbrown waar ze overnacht hebben.
Vandaag moesten wij hen terug sturen zonder medicatie.
Vreselijk, dit maakt mij verdrietig maar vooral erg boos.
Maar ik kan er niets aan doen en moet het loslaten, iets wat ik erg lastig vind.
Morris en ik hebben de mensen afgezet in Jennehbrown waar zij makkelijk vervoer kunnen krijgen naar Jawadjeh.
Toen wij in Jennehbrown aankwamen werd ik geïntroduceerd bij een gezin met een tweeling, één van de tweeling is zwaar ondervoed. Het kindje is bijna twee jaar oud en kan nog steeds niet lopen.
Het kindje heeft medische zorg nodig, en zou eigenlijk opgenomen moeten worden in een voedingscentrum waar het kan aansterken.
Regelmatig word ik geconfronteerd met kinderen die ondervoed zijn, dit is zo'n vreselijk aangezicht, vreselijk om zo'n kindje te zien, zo fragiel zo zwak, zo triest. Helaas kan ik niet al het lijden oplossen, iets wat ik wel graag zou willen doen, maar onmogelijk is.
Er werd een ander kindje opgehaald dat niet kan lopen, de reden is onbekend. Allemaal "ziektes" waar geen voorzieningen voor zijn, waar geen oplossingen voor zijn, dit maakt het werken en het zijn, hier in Liberia, vaak emotioneel erg zwaar.
Terug in Massatine ontmoette ik de dochter van Laura Kpelle (één van de MommaLuv moeders), dit meisje lijkt down syndroom te hebben, zij is erg zwak, en kortademig, ook voor mensen met een verstandelijke beperking is geen zorg in Liberia.
De leprapatiënten hebben counseling nodig, vaak zijn ze door hun conditie wat depressief.
Zij hebben kinderen, van de tijd voordat ze patiënt werden, kinderen die hen hebben verlaten, niets meer met hen te maken willen hebben.
Voor Afrikaanse mensen is het hebben van kinderen ontzettend belangrijk, kinderen zorgen voor de ouders als zij oud zijn. De leprapatiënten hebben niemand die voor hen zorgt of naar hen omkijkt.
Eigenlijk is dit de taak van de mensen die in Massatine wonen, zij zouden voor de leprapatiënten moeten zorgen, maar dat gebeurt niet echt.
De patiënten moeten voor alles betalen, en geld of mogelijkheden om geld te verdienen hebben ze niet.
Als father George en ik de overheid kunnen betrekken bij de zorg voor deze mensen, is er al veel gewonnen. En als ik hen kan ondersteunen in het opzetten van een eigen bedrijfje zou het helemaal fantastisch zijn.
Natuurlijk blijf ik positief en geloof ik zeker dat het beter wordt.
Zoals ik al schreef, één dag in Massatine is emotioneel zwaar en erg intensief, maar het geeft me ook de kracht om door te gaan met mijn missionairewerk, dan weet ik weer waarom ik gezonden ben, ik weet dat ik hier moet zijn.
Graag zou ik jullie uitnodigen om mij financieel te ondersteunen in mijn werk in Massatine.
Met een bedrag van $500,00 kan ik ontzettend veel doen (schulden af betalen zodat zij op nieuw kunnen beginnen met een schone lei).
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2478 ovv ondersteuning Massatine
Ovv C.L.E. Janssen.
Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.
Lieve en warme groet,
Colinda Tubmanburg Liberia ♡
