Colinda 's missie 18

15 mei 2016 - Tubmanburg, Liberia

Lieve allemaal,

Weer een nieuw verhaal over mijn leven in Liberia.
Het was een geweldig goede week.
Vrijdag kwamen Booker en Zainab vanuit Monrovia naar Bomi hills, vrienden die ik ken uit Ghana.
Sinds ik in Liberia ben, heb ik hen alleen aan de telefoon gesproken.
Eindelijk, na bijna een jaar zien wij elkaar weer, er is veel gebeurd en dus hebben we heel veel om bij te praten.
Een geweldig goed weekend, waarin we ook een eerste stap hebben gezet voor DEL (Disable Empowerment of Liberia).
We willen kijken of het mogelijk is om een soort Hope for life op te zetten hier in Liberia (http://www.hopeforlifegh.org).
Veel goede ideeën en vooral inspiratie om samen te werken naar empowerment voor de gehandicapten in Bomi county.
Ondanks het feit dat Booker en Zainab in Monrovia wonen willen wij ons focussen op Bomi county, omdat ik hier werkzaam ben en al veel eventuele "members" in kaart heb gebracht.
Natuurlijk heb ik Booker en Zainab meegenomen naar Blue lake, de trots van Tubmanburg en een geweldig mooie plek om te laten zien en te ontspannen.
Zondag kwam Joseph Goelo terug uit Monrovia en hij kwam langs om Booker en Zainab te begroeten, long time friends, veel te bij te praten en ontzettend veel gelachen om de goede oude tijd die wij samen hebben gedeeld in Ghana.
Geweldig goed weekend met lieve vrienden om me heen.
Maandag, als ik afscheid heb genomen van Booker en Zainab ga ik met Emmanuel Bokai (één van de catachisten) mee naar het dorp van zijn moeder.
Eerst gaan we naar Biffani town, een dorpje waar father Gary een kerk aan het bouwen is.
Hier word ik rondgeleid door de mensen uit het dorp. Erg leuk om zo in contact te komen met mensen en echt opgenomen te worden in het dagelijks leven van Liberianen in kleine afgelegen dorpen.
Na dit bezoek gaan we over smalle paden naar Binda town, het dorp waar Emmanuel vandaan komt en zijn moeder nog steeds woont.
We ontmoeten zijn moeder onderweg, zij is bezig op het land, een kleine maar enorm sterke vrouw.
Wij rijden door naar Binda town en wachten op de moeder, zij moet een behoorlijke afstand afleggen, vanaf de farm naar huis, lopend met een enorme zware last op haar hoofd.
Respect voor mensen uit dorpen.
We kletsen wat en gaan terug naar Tubmanburg.
Wederom een bijzondere dag vol indrukken, mooie dorpen en kleurrijke mensen.
Dinsdag ga ik naar GayaHills waar wederom allemaal ouderen zich hebben verzameld in het buurthuis.
Zij willen zo ontzettend graag starten met een ouderen soos dat ik me geroepen voel me hier sterk voor te maken.
Edwin Konah (de catachist en de man die alles voor mij vertaald en mogelijk maakt in Gayahills), de drijvende kracht achter alles in Gayahills, zal in een meeting, met de oudsten (chief) van Gayahills, gaan praten over de mogelijkheid om het buurthuis als activiteiten centrum te gebruiken.
De ouderen staan te popelen om dit van de grond te krijgen, zo hartverwarmend om te zien.
Dit is waarvoor ik gezonden ben, dit is missionaire presentie, dit is wat mij gelukkig maakt.
De mensen zijn ontzettend betrokken en behulpzaam.
Zo had ik aangegeven dat ik de plastic waterzakjes verzameld wil hebben, dus geen plastic en afval in het dorp wil zien, dit is zo ontzettend serieus opgepakt dat ik met acht grote rijstzakken vol met plastic waterzakjes naar huis ga.
De kinderen in Tubmanburg zullen de komende weken druk zijn met het schoonmaken ervan.
Als we het buurthuis mogen gebruiken als activiteiten centrum, zullen we in Gayahills ook een Plastic waterzakjes Recycle programma opzetten.
Donderdag is het dan eindelijk zover, ik ga vol goede hoop naar de tailor, ervan overtuigd dat hij op z'n minst één regencape af heeft.
Helaas, de tailor geeft aan dat hij het niet kan.
Wat een teleurstelling, maar niet voor lang, een jonge man komt binnen en zegt dat hij het wel kan.
Dus hopen op een goed resultaat, wel weer een week wachten en hopen dat het deze jongeman wel lukt.
Het verzamelen van de waterzakjes, het schoonmaken en het drogen ervan gaat goed, maar iemand vindendie het plastic kan verwerken is een uitdaging.
Maar ik houd hoop en geloof dat het goed komt, ik weet zeker dat dit recycle project een ongelooflijk succes gaat worden.
Vandaag ga ik ook bij Siaka langs, deze heeft nog steeds problemen met zijn krukken.
Hij gebruikt de nieuwe krukken nog niet echt omdat hij ze nog steeds te lang vind. Hem uitgelegd dat hij moet wennen aan de nieuwe houding van zijn lichaam, en dat de krukken nu een redelijk goede hoogte hebben (ik vind ze tekort).
Samen met hem geoefend met het lopen, en afgesproken dat hij blijft oefenen.
Als hij uit gaat mag hij zijn oude krukken gebruiken, maar rondom huis moet hij oefenen met de nieuwe, volgende week zullen wij weer samen oefenen, totdat hij gewend is aan de nieuwe houding en krukken.
Samen met Lamine en Austin stel ik een aanvraag op voor het Lepra fonds in Nederland.
Aanvraag voor financiële ondersteuning in Massatine.
Hierdoor krijg ik veel achtergrond informatie over het dorp en het ontstaan ervan, dit maakt het nog meer interessant. Massatine en haar bewoners hebben mijn hart gestolen, ik hoop werkelijk, in de nabije toekomst, mijn intrek te kunnen nemen in het huisje, daar te wonen en dus aanwezig te zijn.
Mensen te ondersteunen en onderdeel van de communiteit uitmaken.

Massatine: de naam, komt oorspronkelijk van het eiland Massa in Lake Piso (Puso) in Grand Cape Mount Liberia. Massa is de naam van de eigenares van een van de eilanden in Lake Piso en tine betekent in Vai, eiland.
In 1935 werden mensen die lepra hadden verbannen uit het dorp en naar het eiland Massa gestuurd.
Dit omdat mensen bang waren voor de ziekte.
Massa gaf het land aan de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church). Zij hadden de
zorg voor de leprapatiënten.
Het eiland liep regelmatig onder water tijdens het regenseizoen, waardoor de mensen verdronken.
Ook bood het eiland geen landbouw grond, mensen konden niets verbouwen en leden honger.
In 1948 hebben de Episcopalians (missionarissen van de Episcopal church), de overheid gevraagd of de 15 lepra patiënten, vanaf het eiland Massa verplaatst konden worden naar het binnenland.
In 1948 is Massatine ontstaan, een lepra kolonie in Grand Cape Mount, in het westen van Liberia. Al snel kwamen er meer mensen met lepra naar deze kolonie, ook mensen uit de omringende landen als, Siërra Leone, Guinee en Ivoorkust.
Nu telt Massatine ongeveer 400 inwoners waarvan 47 lepra patiënten, allemaal oude casussen (deze mensen zijn misvormd; klauwhanden of stompvoeten en veel hebben ook visuele problemen).

Ik heb enorm veel vertrouwen in alle ideeën en plannen voor het werken hier in Liberia.
Het gaat langzaam maar ik weet dat, wat ik graag wil bereiken uiteindelijk bereikt wordt.

Jullie kunnen me blijven volgen en ondersteunen met een mailtje, in gebed of met een donatie.
Bresillac Foundation
NL 12 ABNA 0400614030 Creditnummer 2477
Ovv C.L.E. Janssen.

Lieve en warme groet,

Colinda Tubmanburg Liberia ♡

Foto’s

1 Reactie

  1. Robin:
    15 mei 2016
    Goed bezig Colinda, ga zo door! Fijne Pinksteren.